fbpx

Tajemnica zaklęć Jarosława Kaczyńskiego rozwiązana!

„Dochodzimy do prawdy”, „Będzie prawda, będzie prawda” — miesiąc w miesiąc przez 7 lat zaklinał rzeczywistość Jarosław Kaczyński. Nad sensem tych zaklęć łamali sobie głowy najwybitniejsi politolodzy, historycy, filozofowie, psychologowie i psychiatrzy z kraju i zagranicy. I wreszcie, podczas ostatniego objazdu kraju, sens jego słów sam wyszedł na jaw:

Dojdziemy do prawdy, gdy prawda dojdzie do absurdu.

Jarosław Kaczyński znów jeździ po Polsce i wygaduje niestworzone rzeczy. Media je cytują, a publiczność przekazuje sobie jako żart na poprawę humoru. Rzeczywiście, wiece Kaczyńskiego nie od dziś zakrawają na teatr absurdu, a jego powiedzonka na stałe wchodzą do kanonu polskiego dowcipu politycznego. Lecz gdy się im przyjrzeć z bliska, człowiekowi traktującemu politykę na poważnie wcale nie jest do śmiechu. To zbiór półprawd, przekłamań, manipulacji i wierutnych kłamstw, a także bezkarnie rzucanych na innych oszczerstw i bezpodstawnych oskarżeń.

Zespól dziennikarzy TVN KONKRET 24 wykonał kawał dobrej roboty, by je prześwietlić i poddać ocenie ekspertów. Ich wysiłek jest odwrotnie proporcjonalny do niefrasobliwego rzucania słów na wiatr przez prezesa PiS. Te bynajmniej nie skrzydlate słowa Jarosława Kaczyńskiego lecą sobie jak (nie powiem co) i: pac! O glebę, o ścianę lub w Bogu ducha winnego człowieka. No i jest z tego kupa śmiechu, jak w starych niemych komediach, w których na okrągło obrzucano się tortem. Jednak to, czym Kaczyński obrzuca ludzi, z żadnymi słodkościami porównane być nie może.

Wynikiem pracy dziennikarzy i ekspertów jest kilkustronicowy artykuł. Tylko kto to przeczyta? Na pewno niewielu takich, których słowo pisane nie męczy. I co z tego wynika? Niewiele. Niewiele, ponieważ taka analiza jest zawsze nie na czasie. Bo to, co istotne, już się wydarzyło w momencie gdy sympatycy PiS gruchnęli śmiechem, a przeciwnicy wybuchnęli oburzeniem. Te wszystkie żarty na tematy obyczajowe, te złośliwości pod adresem Tuska, te pretensje do Berlina i Brukseli, te życiowe mądrości o kartoflach, chruście i węglu muszą obrzydzać i denerwować „libków” (dawniej: lemingów). A dobrze im tak, że nie czują się komfortowo! Natomiast ludek smoleński wzmacniają; jego przedstawiciele dzięki nim utwierdzają się w słuszności swojej wrogości do Niemców i Żydów, swojej niechęci do kochających inaczej, swojej podejrzliwości do cywilizacji Zachodu, swojej pretensji do całego świata i swojego niejasnego poczucia straty i krzywdy.

Warto przeczytać cały artykuł, do którego link znajduje się tutaj:
https://konkret24.tvn24.pl/polityka/jaroslaw-kaczynski-analiza-wypowiedzi-ze-spotkan-w-roznych-miastach-lista-nieprawd-6163284

A jeśli komuś wystarczy wyciąg z cytatów warczącego wielkorządcy, to może je przeczytać poniżej. Mottem do nich może być jego przejęzyczenie popełnione na sejmowej mównicy.

Żadne krzyki i płacze nas nie przekonają, że białe jest białe, a czarne jest czarne.
Warszawa,19 lipca 2006 r.

Nasza konstytucja, już nie mówiąc o naszych genach, wyraźnie stwierdza, że na świecie są kobiety i mężczyźni.
Koszalin, 1 października

Ja nie jestem Władysław, ja jestem Zosia. A dlaczego jestem Zosia? No, bo… Może jutro znowu będę Stanisławem, ale dzisiaj jestem Zosią.
Grudziądz, 26 czerwca

Na niektórych uczelniach pracownik może stracić pracę za to, że do jakiegoś chłopca, który ogłosił się dziewczyną, mówi nie 'proszę pana’ tylko 'proszę pani’.
Szczecin, 2 października

Ludzie zbierali po lasach kartofle zasadzane dla dzików przez leśników.
Kołobrzeg, 1 października

Przy przewożeniu węgla na dłuższych odcinkach, szczególnie statkami, ten sortowany z powrotem zmienia się w niesortowany, bo się kruszy w czasie transportu.
Koszalin, 1 października

Polscy eurodeputowani jadą w niemieckim pociągu w pierwszej klasie, dosiada się Niemiec, orientuje się, że to Polacy, wzywa konduktora, żeby ich wyrzucił, bo jak to Polacy mogą jechać w pierwszej klasie. Tak, proszę państwa, jest.
Opole, 25 września

Obajtek w Pcimiu dokonywał cudów. Nie miał więcej środków niż inni, a wybudował tam mnóstwo rzeczy, stworzył różnego rodzaju przedsięwzięcia produkcyjne, gdzie panie, które miały doświadczenie gospodyń domowych, produkowały różne rzeczy i produkują dalej. Stworzył chyba jedyny do tej pory w Polsce taki sklep w stylu amerykańskim, gdzie można wjechać samochodem i prosto z samochodu kupować, brać z półek.
Grójec, 12 lipca

O czym Tusk rozmawiał w Moskwie w 2008 roku? Nie wiem. Nie mamy precyzyjnych informacji. Wiemy, że padła tam propozycja rozbioru Ukrainy, zbyta milczeniem przez Tuska.
Siedlce, 21 września

Niemcy 70 państwom wypłacili odszkodowania, natomiast nam w gruncie rzeczy nie zapłacono nic.
Kórnik, 23 lipca

Namibia dostała właśnie niedawno odszkodowania, za zbrodnie popełnione na początku dwudziestego wieku i zastrzegła sobie, że w niemieckich podręcznikach historii te zbrodnie muszą być opisane.
Stalowa Wola, 4 września

Niemcy reparacje płacili nawet Meksykowi.
Wrocław, 24 września

Niemcy żadnym silnym mocarstwem nie są, a czasami tak na nich patrzymy. Wiemy natomiast, że oni chcą nas wykorzystać jako szczudła, żeby wyglądali na większych, niż są w rzeczywistości.
Zamość, 22 października

Wojna w Jugosławii była taka, że tu chwilę postrzelali, tam tańczyli… Ja to mówię z własnego doświadczenia, bo tam byłem.
Opole, 25 września

Jeżeli chodzi o płace w sile nabywczej liczone, jesteśmy państwem kolejnym po Japonii, jeżeli chodzi o wysokość płac. Czyli tylko jeszcze trochę do góry i będziemy drugą Japonią.
Stargard, 2 października

W parlamencie Europejskim poseł może zabierać głos przez minutę, a jak ktoś próbuje przedłużać i się, że tak powiem, stawia, to wchodzi dwóch panów we frakach, dużych i silnych i go wyprowadza.
Szczecin, 2 października

Co by było, gdyby opozycja doszła do władzy? Obecnie ośrodek władzy jest niezależny. Czy tak by było, gdyby oni rządzili? Koalicja Obywatelska to formacja niemiecka. O suwerenności moglibyśmy wtedy zapomnieć.
Zamość, 22 października

W Stanach Zjednoczonych spotkałem się z grupą, mogę powiedzieć uczciwie, najwybitniejszych filozofów politycznych i politologów amerykańskich, przedstawiłem im program, powiedzieli, że dobrze, ale Europejczycy na pewno go nie zrealizują, bo są za głupi.
Puławy, 12 października

Nikomu lat nie liczę, Tusk jest ode mnie dużo młodszy, ale też już swoje lata ma. Chociaż maraton biega, ale w takim tempie… Nie wiem, czy ze zdrowymi nogami i po krótkim treningu nie dałbym mu rady.
Zamość, 22 października

Tak naprawdę, to nie ma na świecie ludzi dużo mądrzejszych niż ja.
Oleśnica, 24 września

Należy spytać, dlaczego Jarosław Kaczyński wygaduje te wszystkie bzdury. On sam odpowiada:

Mówię o tym wszystkim, by przekonać Państwa do głosowania na Prawo i Sprawiedliwość.
Gniezno, 24 lipca

Ale możliwe są też inne interpretacje. Ja najbardziej się skłaniam do interpretacji spiskowo-psychiatrycznej. Jarosław Kaczyński już wie, że w następnych wyborach przegra i wtedy zatriumfuje prawo i sprawiedliwość. Nie, nie jego partia, lecz prawo jako zespół norm i przepisów sankcjonowanych przez państwo i sprawiedliwość jako sytuacja, w której każdy dostaje to, co mu się należy. A w tej sytuacji Kaczyńskiego może spotkać jedno: kara. Kara za zamach stanu polegający na niszczeniu prawa, łamaniu konstytucji, naruszaniu zasady trójpodziału władzy, osłabianiu państwa i podżeganiu obywateli do wzajemnej nienawiści. Co Kaczyńskiego może przed nią uchronić? Na przykład orzeczenie i niepoczytalności. I właśnie intensyfikacja w wygadywaniu bzdur prawdopodobnie ma być działaniem zmierzającym do uzyskania takiego orzeczenia, które by go uchroniło przed pójściem za kratki i pozwoliło na spędzenie starości w areszcie domowym.

JERZY KRUK

Bezwarunkowy dochód podstawowy

Wprowadzenie pilotażowego programu gwarantującego wszystkim mieszkańcom kilku warmińskich gmin bezwarunkowy dochód podstawowy w wysokości 1300 zł, bez względu na to, czy mają pracę, czy nie, czy są biedni, czy bogaci, budzi oczywiste emocje.

Chęć rozwiązania problemu biedy i bezrobocia godna jest uznania, ale czy w każdej formie? Opór budzą oczywiście pomysły polegające na rozdawaniu pieniędzy za darmo, lecz nie zmieniające niczego ani w strukturze społecznej regionu, ani w postawach jednostek związanych z aktywnością i odpowiedzialnością za własne życie.

Zwolennicy podobnych rozwiązań podkreślają, że dzięki nim podwyższy się poziom życia beneficjentów: zdrowsza żywność, lepsza higiena, wyższe wydatki na dzieci. To wszystko bardzo szczytne cele, ale czy nie można by ich realizować przez wydatki selektywne, polegające na kierowaniu środków do naprawdę potrzebujących lub na rozwiązanie najbardziej palących problemów regionu, jak oświata, dokształcanie, aktywizacja zawodowa, transport?

Ciekawe, na zasadzie jakiego mechanizmu osoba bezrobotna lub nieaktywna zawodowo, która prócz zasiłku dla bezrobotnych lub zasiłku socjalnego otrzyma na rękę dodatkowe pieniądze, ruszy nagle do pracy. Sezonowej, etatowej, w mieście czy za granicą.

Tysiąc trzysta bez pracy? Razy dwa?— spyta pewnie niejedna osoba w bogatszym regionie, która na taką kwotę musi ciężko pracować przez cały miesiąc. Też bym tak chciał, też bym tak chciała. Jeśli nasze państwo jest tak bogate, że rozdaje pieniądze na prawo i lewo, to dlaczego nie może płacić mi lepiej?

Państwo jest bezpośrednim lub pośrednim pracodawcą milionów zatrudnionych: w edukacji, w urzędach, w służbie zdrowia. I ile im płaci? Większości — pensję minimalną lub nieco więcej, ale niedużo. Spróbuj jednak domagać się podwyżki! TVP natychmiast pokaże sondę uliczną, w której obywatelom godnym czci będzie zadawać pytanie: „Czy widzieliście państwo biednego lekarza?”, albo: „Czy nauczyciel, który ma trzy miesiące wakacji, powinien zarabiać więcej?”. Tak. Bo państwo PiS nie płaci. Państwo PiS „daje”.

Pewnie na pomysł o bezwarunkowym dochodzie podstawowym zazgrzyta zębami niejeden emigrant. Ja też pochodzę z biednego regionu — powie — i żeby się wyrwać z beznadziei, jaką mi oferował, porzuciłem ojczyste strony, wyjechałem do Anglii, do Niemiec, do Holandii, do Norwegii. Ale tu mi nikt niczego nie dał „bezwarunkowo”, to znaczy: bez pracy. Żeby związać koniec z końcem, muszę ciężko pracować. W tym rzekomo „bogatym” kraju.

Za to polskie media będące propagandowymi tubami władzy już trąbią: Nasza gospodarka jest tak potężna, a państwo tak bogate, że stać nas na takie wydatki. Ba! Możemy sobie nawet pozwolić na płacenie milionowych kar dziennie za nieprzestrzeganie praworządności i rezygnację z dziesiątek miliardów euro z unijnego funduszu odbudowy. Przez głoszenie takich poglądów zapewne w głowach wielu Polaków powstaje pomysł zbudowania autarkii, czyli samowystarczalnej gospodarki krajowej potrafiącej zaspokoić potrzeby mieszkańców bez powiązań z podmiotami zagranicznymi. A stąd już tylko jeden krok do prostego wniosku: Po co nam ta Unia!

Takie są właśnie jawne bądź ukryte cele PiS. Nie: rozwiązywać problemy, budować, ulepszać, reformować, lecz wpływać na nastroje i decyzje wyborców. I zapewne temu posłuży program pilotażowy bezwarunkowego dochodu podstawowego. Chodzi o to, by cała Polska wiedziała: ludzie na Warmii dostają pieniądze za darmo; i marzyła: może i my dostaniemy?

Mimo wszystko, Polska jest zbyt biednym krajem, by płacić wszystkim obywatelom choćby po 300 euro bezwarunkowego dochodu podstawowego. Ale złożyć taką obietnicę? Nawet nie wierząc w realne możliwości jej spełnienia? Dla cynicznych polityków to nic prostszego. Wybory zbliżają się wielkimi krokami. Jarosław Kaczyński czeka na nie z wielkim spokojem. Po co programy, po co debaty, skoro mamy pomysł na tak smaczną kiełbasę wyborczą. Już kroją produkty, już ją przyprawiają, tylko patrzeć, jak nią wypchają flaki i wywieszą wyborcom przed nosem.

Pomysł z bezwarunkowym dochodem podstawowym to zła wiadomość dla ciężko pracujących i słabo zarabiających: nauczycieli, pielęgniarek, urzędników, osób zatrudnionych za pensję minimalną. Zapomnijcie o podwyżkach. I wybijcie sobie z głowy jakiekolwiek protesty. Ale już możecie ustawiać się w kolejkach do urn wyborczych, by zagłosować za wyższymi zasiłkami. Bo państwo PiS nie płaci za pracę; państwo PiS korumpuje.

JERZY KRUK

Wojna pomiędzy tyranią a demokracją

Wojna Putina z Ukrainą i wojna Kaczyńskiego z Polakami gorszego sortu to ta sama wojna.

Słuchaliście wyznań tych biednych chłopców z armii Putina? Jedni mówili, że myśleli, że są na ćwiczeniach, inni, że będą wyzwalać bratni naród ukraiński od faszystowskiego najeźdźcy. Pozwolono im zadzwonić do rodziny, która często nie wiedziała, że toczy się jakaś wojna. To jest najlepszy przykład społeczeństwa, któremu tyran wyprał mózgi. Propaganda zamiast obiektywnej wiedzy o świecie. Brak dostępu do rzetelnych wiadomości.

Do tego właśnie zmierza Kaczyński. Wystarczy posłuchać zwolenników PiS: Polska pod rządami Tuska była kondominium niemiecko-rosyjskim, a sam Tusk to agent Angeli; pod jego rządami nasz kraj pogrążony był w ruinie, społeczeństwo cierpiało biedę, a dzieci głodowały. Bruksela to okupant czyhający na naszą suwerenność. Obronić i uszczęśliwić może nas tylko PiS, bo daje 500 plus, trzynastki i czternastki. Dzięki niemu w Szczecinie znów buduje się statki, w Strzegomiu rozwija się dolina krzemowa, w Bielsku-Białej buduje się samochody elektryczne, w Końskich znów jeżdżą pociągi, a pekaes dociera do każdej gminy. Przecież tak mówili w Radiu Maryja i w TVP Info. Tylko w „Wyborczej” piszą, a w TVN pokazują co innego. Czemu „Wyborcza” i TVN rozsiewają te kłamstwa? Bo to media antypolskie. Dlatego należy im cofnąć koncesję i wykończyć je finansowo.

Łatwo sobie wyobrazić, co by było, gdyby nie „Wyborcza”, „Newsweek”, Onet,  TVN, Radio Zet i inne wolne media. Mentalność jeszcze większej części Polaków podobna by była do tej obywateli państwa Putina.

Ja wiem, że w tym momencie przeżywamy patriotyczne uniesienie, że w imię jedności gotowi jesteśmy przymknąć oko na nieczyste zagrywki i wiele wybaczyć tym , którzy przez swój zamach na praworządność pozbawili nas miliardów euro z Funduszu Odbudowy, którzy mówili o Unii Europejskiej, że to tylko wyimaginowana wspólnota, których Europa określa jako piątą kolumnę Putina. Nie dajmy się jednak nabrać na ich faryzejskie gesty.

Oburzając się na działania rosyjskiego tyrana i szaleńca nie zapominajmy jednak  o własnym, bo ta sama wojna, która dziś w militarnej formie się toczy na Ukrainie, od lat toczy się w Polsce w formie politycznej. A jest to wojna pomiędzy tyranią a demokracją i wolnością.

JERZY KRUK

A może kupisz moją książkę?

Nowy Ład

Ujmując to w jednym zdaniu: na początku wita nas Witek, która zawitała na Jasną Górę modlić się do Królowej Polski o mądrość dla posłów, którzy, owszem, nagminnie popełniają grzech pychy i zachłanności, ale myślą i mądrością jednak nie grzeszą, więc ze wsparciem sił nadprzyrodzonych czy bez i tak wychodzą na osłów; Królowa za wstawiennictwem swego Syna wyprasza u Jego Ojca zesłanie Ducha, by odnowił oblicze ziemi, tej ziemi; Duch zstępuje i obiecuje złożyć do laski marszałkowskiej projekt Nowego Ładu, dzięki któremu oblicze kraju zmieni się nie do poznania; kibole, naziole, kato-fasze i inne upiory udają się na łysą górę z pielgrzymką dziękczynną; podatki zostają zredukowane do zera, a ceny spadają o sto procent; bank drukuje pieniądze bez pokrycia, ale za to z wizerunkiem papieża i małego brata, ciemny lud je tezauryzuje, oprawia w ramki i czci jak relikwie; bankomaty drukują nowe, pachnące świeżą farbą banknoty, więc najwięcej wyciągają ci, co mają lepkie łapy; oddają kasę na Kościół, bo wiedzą, że kto na Kościół łoży, ten się nie zuboży; ludową mądrość udowadnia jeden taki, co okazyjnie kupuje grunty od biskupa, po czym sprzedaje z dziesięciokrotną przebitką; żeby mu niczego nie odebrali, przepisuje wszystko na żonę, która z wdzięczności obiecuje oddać wdowi grosz na Caritas; rząd uchwala dla siebie nagrody, ciemny lud to kupuje, bo te pieniądze im się przecież należały; sztukmistrz z Żoliborza rozdaje emerytom trzynastki, czternastki i obiecuje, że w następnej kadencji będą jeszcze piętnastki; nie wszyscy dostaną, bo wielu nie chce się szczepić i umiera z powodu pandemii, ale trudno: kto umrze, ten umrze, społeczeństwo najwyżej się odmłodzi; coraz więcej młodych idzie na wybory i głosuje na bosaka; kobiety się buntują, bo nie chcą rodzić trupów i tworzą opozycję pozaparlamentarną, wychodzą na ulicę i używają słów nieparlamentarnych; władza podejmuje decyzję o ostatecznym rozwiązaniu kwestii kobiecej, trybunał Julii Przyłębskiej ogłasza, że ze względu na statystyki liczy się każdy noworodek, żywy lub martwy; Kobiety się nie zgadzają i udają się z prywatną petycją pod dom ukochanego przywódcy, który ich nie wpuszcza na audiencję, a w dodatku nie posługuje się siłą argumentów, lecz używa argumentu siły i wysyła przeciwko kobietom policję; policja otacza szczelnym kordonem willę człowieka wolności i wraz z kibolami i naziolami pałuje kobiety, aż im w oczach stają gwiazdy w dwóch konstelacjach — po pięć i po trzy; w Szczecinie chcą pociąć na żyletki „Batorego”, chociaż jeszcze nie odbył żadnego rejsu, ba! jeszcze nawet nie został zwodowany ani zbudowany, ale za to dobrze zbajerowany; „ A srał kot tę stępkę” mówi o promie Małgorzata Jacyna ze Szczecina; ludzie w całym kraju jednak nie dają sobie wybić z głowy sukcesu propagandy sukcesu i wierzą, że budujemy promy, samochody elektryczne, a w Strzegomiu mamy Dolinę Krzemową, i że cały świat przyjeżdża do nas pożyczać, jak mówi Glapiński; ciekawe co? chyba jego faworyty; niektórzy mówią, że Kaczyński już niedługo wyleci w kosmos, razem z zięciem Hermaszewskiego; Gilette bajeruje, że żyletki są najlepsze dla mężczyzny, nawet lepsze niż seks, po sześćdziesiątce; zgadza się z tym Terlecki i zgłasza się na casting, by zostać twarzą Gilette, ale go odrzucają ze względu na zbyt pomarszczoną facjatę, której już żaden klej, nawet butapren, nie wygładzi; za to okrągłą buźkę, i ponoć także mózg, ma Sasin, nasz minister niegospodarności; resorty siłowe kupują Pegazusa, którego instalują koło budki, by podsłuchiwać Brejzę; służby mają się dobrze i na lewo rozdają pieniądze z funduszu sprawiedliwości, lecz dają je tylko tym, co stoją na prawo od miejsca, w którym kiedyś stało ZOMO; Pegazus śmiga jak należy, ale ZUS ledwo zipie, bo tam sami emeryci i renciści; Owsiak kradnie i kupuje sprzęt medyczny dla szpitali; Szumowski kradnie i nie kupuje żadnego sprzętu; Tusk dorysowuje w supermarketach kreski na kodach kreskowych, przez co doprowadza do wzrostu inflacji; Morawiecki obiecuje ją zdusić, ale inflacja wymyka się spod kontroli i dusi najbiedniejszych; kraj się przez to statystycznie bogaci; bogaci płacą większe podatki, dlatego nauczyciele dostają niższe pensje; Czarnek przekształca oświatę w ciemnotę, Nowak broni młodzież przed zejściem na Dziady; Dziady spieprzają, gdzie pieprz rośnie, ceny pieprzu też rosną; w telewizji pieprzą głupoty, oczerniają Grodzkiego i wybielają Obajtka; Obajtek kupuje wszystkie gazety, z wyjątkiem koszernej, bo nie jada koszernie, ale za to ma apetyt na kwiat Lotosu, lecz Lotos przejmują Ruscy, jak Kaczyński ustalił z Orbánem na zjeździe partii neofaszystowskich; Przyłębska, by roztoczyć parasol ochronny nad sędziami prokuratora krajowego, który dla byłego premiera jest zerem, uchwala, że europejskość stoi w sprzeczności do polskości; pod parasolem ochronnym powstaje efekt cieplarniany, w wyniku którego na biegunach topią się lodowce i woda zalewa tereny przybrzeżne; Jezus zamienia wodę w wino, ksiądz zamienia wino w krew Chrystusa, krew się burzy w żyłach oglądających Wiadomości, bo Wiadomości kłamią, jednak kłamstwo powtórzone tysiąc razy staje się prawdą, a prawda jest taka, że TVN fałszuje wyniki skoków; skoki wracają do domu, jak mówi Babiarz, czyli do odzyskanej telewizji; Horngacher nas zdradza, więc Duda zdradza NATO i jedzie do Pekinu osobiście dmuchać naszym pod narty i od razu oliwa na wierzch wypływa: zdobywamy medal olimpijski; Żyła żyłuje skoki jak może, ale spada na bulę, Stoch odczuwa bóle w stopie i powoli się kończy, przez co może stracić męskość, bo prawdziwego mężczyznę poznaje się nie po tym, jak zaczyna, tylko jak kończy; Kowalczyk nie przejmuje się brakiem męskości, bo skończyła karierę i już nie biega, Fogg też już od dawna nie śpiewa, za to śpiewa Maryla, zawsze dziewica, z każdym rokiem coraz większa gwiazda, aż jej się trudno zmieścić na muzycznej scenie; na szczęście na każdy koncert szyją jej kostium na miarę, dzięki czemu wciąż może śpiewać ”Roboto, ty w rękach się pal” i harować jak górnik, póki nie pojawi się Węgiel; Duda wraca z Pekinu jak bumerang; złapał omikrona, którego zamierza wypuścić na wolność w Puszczy Białowieskiej, ale puszcza murem podzielona, świeci neonami lewa strona, prawa strona cała wygaszona; by przewietrzyć zatęchłą atmosferę w kraju, Macierewicz wpuszcza wiatr od wschodu, powiewa grozą, ale Duda przywozi z Chin także technologię budowy wielkiego muru; budujemy wielki mur na Ścianie Wschodniej; ludzie przestają się bać covida i teraz nie zaszczepią się już za chuja; Duda bierze Żulczyka za fiuta, bo ten nazwał go debilem, i pozywa go do sądu, sąd jednak uznaje małą szkodliwość czynu, ponieważ słowo „debil” debila nie znieważa; Kaczyński przegina pałę i każe donosić narodowi jeden na drugiego; antyszczepionkowcy się buntują i pokazują Kaczyńskiemu gest Kozakiewicza, ale Kozakiewicz ma to wszystko gdzieś, bo od dawna siedzi w Reichu i ma niemiecką emeryturę, więc trzynastka i czternastka mu zwisają jak cycki pewnej wiecznie naburmuszonej celebrytce, co nosi perukę a la Wioletta Villas, lecz na imię ma Magda; Holoubek ma szczęście, bo, złapała go Magda Zawadzka; Wacek jest biskupem i nazywa się Depo, mówi, że Ewangelia powinna iść przed konstytucją, konstytucja nie pozwala się jednak wyprzedzić, więc Duda ją łamie i to jest dobra nowina; jednak z Brukseli napływają złe wieści, bo Tusk wieści, że koniec jest bliski; Tusk nie ma niemieckiej emerytury, ale ma dziadka w Wehrmachcie; dziadek co prawda służył po złej stronie mocy tylko przez kilka tygodni, bo zwerbowano go siłą, i zdezerterował, ale wiadomo: dezercja to dezercja, czyli zdrada; polski żołnierz też dezerteruje i ucieka przez granicę pod prąd, czyli w kierunku przeciwnym niż uchodźcy roznoszą zarazki; całe szczęście, że druty jeszcze nie są pod prądem; zdrady dopuszczają się też członkowie Ordo Iuris i żądają dla siebie rozwodów, ale nie zgadzają się na rozwody dla innych, z wyjątkiem Marty K. i Jacka K., którzy wygrali na loterii cały pakiet ślubów kościelnych; coraz więcej kobiet składa śluby panieńskie i zostaje konsekrowanymi dziewicami, Czarnek chwali je za propagowanie cnót niewieścich, jednak gimnazjalistki go nie słuchają i tracą dziewictwo coraz wcześniej, niestety nie dla Jezusa, którego Sejm ogłasza królem; król rezygnuje z tytułu zbawcy, nowym zbawcą narodu ogłasza się stary kawaler, który nic sobie nie robi z powszechnej krytyki, bo prawdziwa cnota krytyk się nie boi; wymyśla Nowy Ład, dzięki któremu Polska rośnie w siłę, a ludziom się żyje dostatniej.

JERZY KRUK

A może kupisz moją książkę?

Murem za polskim mundurem, czyli kłamstwo piramidalne

Koncert w bazie lotnictwa w Mińsku Mazowieckim to kolejny pomysł ministra propagandy i dezinformacji. Prowadzący: Michał Adamczyk (Wiadomości TVP) i Agata Konarska (Okiem wiary, TVP Info). Pieśni, piosenki i rapowane recytacje o zadęciu patriotycznym: Maszerują strzelcy, maszerują, Czerwone maki, Żeby Polska była Polską. Przeboje z Opola i Kołobrzegu.

Słuchaliśmy wzruszonych głosów dziatek, widzieliśmy poważne oblicza wojaków, kreacje nastolatek podrasowanych na damy, co nie będą tańczyć same. Lały się łzy matek, głos wiązł w gardłach wykonawców pozdrawiających żołnierzy strzegących polskich i europejskich granic. Słychać też było słabiutkie pokrzykiwania klakierów.

Na scenie zobaczyliśmy nasze mega gwiazdy: Trubadurów, Viki Gabor, Halinę Frąckowiak, divę narodową Edytę Górniak i barda narodowego Jana Pietrzaka.

W ramach wdzięczności Europy dla naszych bohaterów w koncercie wzięły udział (często ubrane w żołnierskie mundury) właśnie wschodzące lub już mocno przygasłe zachodnie gwiazdki muzyki disco, chyba nieświadome chucpy, w którą dały się wplątać.

Koncert ponoć oglądali obowiązkowo żołnierze we wszystkich jednostkach kraju. Strach pomyśleć, co by się mogło stać, gdyby wiedziały o tym wywiady wrogich reżimów, które zaatakowały nasz kraj.

Słowo „bohater” odmieniane było przez wszystkie przypadki. Nic dziwnego, bo to właśnie „bohaterstwo” znalazło się na szczycie piramidalnego kłamstwa, którego podstawę stanowią inne kłamstwa propagandy PiS o wrogach ludu, nieprzyjaciołach Polski, zdrajcach narodu i zagrożeniach ojczyzny.

Kłamstwo 1. Ojczyzna w potrzebie. „Dla Boga, panie Wołodyjowski! Larum grają! Wojna! Nieprzyjaciel w granicach! A ty się nie zrywasz? Szabli nie chwytasz? Na koń nie siadasz? Co się stało z tobą, żołnierzu? — pisał Henryk Sienkiewicz w Panu Wołodyjowskim. A dziś? No przecież dzieje się podobnie! Ojczyzna wymaga poświęcenia i ofiary! A z jakiegoż to powodu? Odpowiedzi udzielił przed trzema miesiącami Mariusz Kamiński.

Kłamstwo 2. Polska została zaatakowana przez wrogie reżimy — powiedział koordynator służb specjalnych. Rozumiem, że ten pierwszy to PiS, a te następne?

Kłamstwo 3. Kłamstwo o kondominium. O następnych wrogich reżimach mówił już kilka lat temu Jarosław Kaczyński. Według niego w czasie sprawowania władzy przez PO Polska była rosyjsko-niemieckim kondominium, czyli, że kluczowe decyzje dotyczące naszego kraju zapadały nie w Warszawie, lecz w Moskwie i Berlinie. Ale mamy więcej wrogów, a największy z nich to Bruksela.

Kłamstwo 4. Unia Europejska stanowi zagrożenie dla naszej suwerenności. Jakiej suwerenności? Czym jest ta mityczna „suwerenność”, o której od lat mówią politycy PiS? Co jej zagraża? Kontrola przestrzegania praworządności przez polskie władze? A my chcielibyśmy inaczej? Suwerennie, czyli bez kontroli unijnych trybunałów, naszych rodzimych niezawisłych sądów, wolnych mediów i opinii publicznej? Czyli kłamać i manipulować do woli? Oto nasza mityczna suwerenność: kłamstwo bez granic.

Kłamstwo 5. Ksenofobiczne. Wrogami są w zasadzie wszyscy obcy, zwłaszcza uchodźcy, którzy roznoszą zarazki – przekonywał w swojej kampanii wyborczej prezes PiS.

Kłamstwo 6. Polska w ruinie. By zniechęcić wyborców do popierania władzy PO późniejsza premier Beata Szydło nagrała klip na tle opuszczonej fabryki, w którym wygłosiła tezę, że Polska pogrążona jest w ruinie. Trzeba więc ją odbudować ze zgliszcz, jakie po sobie pozostawiła Platforma. Było to najbardziej bezczelne kłamstwo, jakie nasz kraj słyszał, bo każdy widział, że nasze metropolie, miasta, miasteczka i wioski rozkwitały jak nigdy w historii. I co z tego? Polacy od prawdy wolą mity, fałsz i propagandę.

Kłamstwo 7. Każdy, kto podnosi rękę na Kościół, podnosi rękę na Polskę – przestrzegał wzorem Józefa Cyrankiewicza Jarosław Kaczyński, tak jakby obowiązkiem każdego Polaka była wiara w narrację, którą cywilizowany świat już dawno między bajki włożył.

Kłamstwo 8. Smoleńskie. To z kolei najbardziej absurdalne kłamstwo polityczne XXI wieku. „To nie była katastrofa lotnicza. To był zamach, to był zamach” – tokuje do dziś Antoni Macierewicz, a Jarosław Kaczyński wtórował mu co najmniej 96 razy, wchodząc na trójstopniową drabinkę: „Zbliżamy się do prawdy. Będzie prawda, będzie prawda…” I co mamy dziś? Kordony policyjne strzegące pomnika ogona samolotu.

Kłamstwo 9. Pieniądze. To oni kradli a nie my — grzmiały tuby propagandowe PiS. Odzyskaliśmy pieniądze od mafii VAT-owskich, które przeznaczymy na pomoc społeczną. To kolejne oszustwo. Owszem, byli oszuści paliwowi, ale większość z nich działała „na słupa” i prawie niczego z tego, co ukradli, nie udało się odzyskać. A pieniądze na prezenty socjalne pochodzą z zadłużania państwa na gigantyczną skalę. Efekt? Najwyższa w XXI wieku inflacja.

Kłamstwo 10. Propaganda sukcesu. „Platforma doprowadziła Polskę do ruiny, a Polaków do nędzy. My natomiast budujemy autostrady, mosty i tanie mieszkania, produkujemy statki i samochody elektryczne”. To kolejne kłamstwo propagandy PiS, bo w czasie rządów Platformy w Polsce wybudowano ponad 2 tysiące km autostrad i dróg ekspresowych oraz 12 tys. km dróg lokalnych. Za PiS też się buduje, ale w większości to są inwestycje rozpoczęte za czasów PO. Za rządów PO poziom zagrożenia ubóstwem spadł o połowę. Wzrosły płace, świadczenia społeczne i dochody. Pomoc społeczna była kierowana do potrzebujących, a nie rozdawana hurtem jako kiełbasa wyborcza. Z dofinansowania in vitro urodziło się 27 tys. dzieci; dofinansowano powstanie 260 tys. firm i budowę 110 tys. mieszkań. A żłobki, przedszkola, pomoc dla niepełnosprawnych, aktywizacja zawodowa osób starszych? Jednak to są dane statystyczne, one do wyobraźni wyborcy PiS nie przemawiają. Dla niego liczy się tylko to , co dostaje do ręki: 500+, trzynastka, czternastka. Polska od przystąpienia do UE jest jej największym beneficjentem. Co roku wpłacamy ok 3 mld euro, a otrzymujemy 10. A PiS? Skłócił nas z Unią i zablokował 57 mld euro dotacji z Funduszu Odbudowy. Do tego Polska płaci milion euro dziennie za niewykonanie orzeczenia TSUE. A! I tych mostów, mieszkań, statków i samochodów jakoś się nie buduje. Za to mamy przekop mierzei. Tyle tylko, że on psu na budę.

Kłamstwo 11. Medialne. A właściwie kłamstwa, które słyszymy dzień w dzień w Wiadomościach TVP i programach TVP Info. O totalnej opozycji, o groźbie utraty suwerenności, o agentach Moskwy i Berlina, o rozkradaniu Polski przez Platformę. O rodzicach w Wehrmachcie, KP, UB i SB. O „postkomunistach” .O zdradzie elit. O krystalicznej uczciwości rządu i kleru. O chęci zdeprawowania dzieci przez homoseksualistów, gender i feministki. O ulicznych manifestacjach zwolenniczek zabijania dzieci.

Kłamstwo 12. Wojna. To naprawdę była wojna? – pyta wielu z nas. — Przecież nie wystrzelono ani jednego pocisku. To prawda, odpowiadają władze PiS, ale to była wojna hybrydowa. Co to jest? A takie ni pies, ni wydra. Jeśli Polsce grozi dziś jakaś wojna, to chyba domowa. Już rok temu przestrzegało przed tym 210 generałów w stanie spoczynku i wzywało Jarosława Kaczyńskiego do opamiętania.

Kłamstwo13. Bohaterstwo. Słowo „bohaterstwo” niemal nie schodziło z ust konferansjerów. Nic dziwnego, bo celem koncertu było uczczenie bohaterstwa naszych żołnierzy. Nie, nie chodziło o to, by bohaterski wskrzesić czas i opowiadać o rycerstwie spod kresowych stanic, o obrońcach naszych polskich granic. W Mińsku chciano uczcić bohaterstwo współczesnych polskich żołnierzy stacjonujących w strefie stanu wyjątkowego. Warto więc spytać, na czym ono polegało. Na rozciąganiu drutu kolczastego na granicznych zasiekach i wyłapywaniu w lesie kobiet i dzieci, którym udało się przez nie przedostać? Z pewnością tysiące żołnierzy musiało znosić trudy służby na granicy, sprowadzające się głównie do mieszkania w namiotach, ale czy taka przygoda nie była marzeniem większości, zwłaszcza ochotników z WOT-u?

Dobrze, że nie musieli używać ostrej amunicji, by się wykazać prawdziwym bohaterstwem. I okrucieństwem, które przecież w żołnierskim fachu zawsze idą w parze. I oby już nigdy nie musieli się nim wykazywać. Oby „bohaterstwo polskiego żołnierza” na zawsze pozostało tematem szkolnych wypracowań z historii i polskiego.

JERZY KRUK

A może kupisz moją książkę?

Szaleństwo władzy Jarosława K.

Miesiąc temu w Brukseli Guy Verhoffstadt, rugając jak krnąbrnego sztubaka premiera Najjaśniejszej Rzeczypospolitej Mateusza Morawieckiego, przywołał słynną książkę Barbary Tuchman Szaleństwo władzy. „Wszystko zaczyna się od prostej decyzji — mówił — a potem idzie za nią kolejna decyzja i kolejna decyzja. I wtedy zaczyna się szaleństwo. Tak naprawdę to nie ludzie tego chcą, nie zwykli obywatele Polski — ciągnął Verhoffstadt— to jest [wybujałe] ego wielkich graczy władzy, którzy nie myślą, że końcem tej historii będzie katastrofa”.

Warto zajrzeć do książki Tuchman i przypomnieć sobie, co autorka uważa za polityczne szaleństwo. Szaleństwo to coś więcej niż zwykła głupota rządzących, kiedy działają nie tylko wbrew oczywistym interesom rządzonych, ale wręcz przeciwko sobie. Szaleństwo wyraża się miarą wrogości dla wrogości samej. Polityk, który mnoży bezsensownie wrogów i zraża potencjalnych sojuszników, zmierza prostą drogą do szaleństwa — pisze we wstępie do książki Franciszek Ryszka. Szaleństwu władzy towarzyszy parada pychy, egoizmu, chciwości i okrucieństwa w charakterach ludzi decydujących o losach innych ludzi. Współczesne procedury demokratyczne mniej dają szans szaleństwu od wszelkich innych, nie wystarczą jednak, by znieść jego ryzyko całkowicie. W pewnych okolicznościach sama rekrutacja rządzących, choć następuje w drodze wyboru, może dawać szczególne szanse szaleństwu. Mało było w historii szaleńców, którzy doszli do władzy na drodze demokratycznych wyborów? Ich odwołanie jednak nie było już tak proste.

Szaleniec w końcu musi przegrać. Choć na przestrzeni wieków szaleńcy w pewnych okolicznościach wyrastali jak grzyby po deszczu, trudno jednak uznać historię za niekończące się pasmo szaleństwa. Historia nie jest  — jak pisał o życiu Szekspir— „opowieścią idioty, pełną wrzasku i wściekłości”. Przeciwnie. Pomijając momenty, w których górę wzięło właśnie szaleństwo, jest ona raczej tryumfalnym pochodem rozumu.

Barbara Tuchman wyróżnia cztery rodzaje złych rządów, które często tworzą wzajemne kombinacje: tyrania, wybujałe ambicje, nieudolność oraz szaleństwo lub bezmyślny upór. Wszystkie te elementy mieszają się ze sobą także w działaniach Jarosława Kaczyńskiego. ale najbardziej rzuca się u niego w oczy szaleństwo i bezmyślny upór.

Przyjrzyjmy się sekwencji jego decyzji.

PRELUDIUM

Wiele spraw w polskiej polityce, które wołają o pomstę do nieba, nie zawsze bezpośrednio wiąże się z nazwiskiem Jarosława Kaczyńskiego, ale uświadommy sobie, że w PiS nie dzieje się nic bez zgody albo polecenia prezesa. Kto próbuje mieć własne zdanie, natychmiast popada w niełaskę i wylatuje poza orbitę wpływów, jak Ludwik Dorn, Marian Banaś czy Jarosław Gowin. Dlatego wszystko, co wyprawiali i wyprawiają Lech Kaczyński, Antoni Macierewicz, Andrzej Duda, Jacek Kurski, Beata Szydło, Mateusz Morawiecki czy nawet Zbigniew Ziobro, idzie na rachunek Jarosława Kaczyńskiego. To wszystko jest efektem i elementem jego szaleństwa.

O złych zamiarach i złych charakterach Kaczyńskich politycy i publicyści przestrzegali od zarania ich politycznej działalności, ale o prawdziwym, konsekwentnym szaleństwie, czyli działaniu na szkodę własną i całego kraju możemy mówić od roku 2005, gdy PiS po raz pierwszy doszedł do władzy.

Swoistym preludium były działania Kaczyńskich u boku prezydenta Lecha Wałęsy. Jarosław jako szef kancelarii prezydenta podsuwał mu populistyczne i antydemokratyczne pomysły. Gdy Kaczyńscy popadli w niełaskę, zaczęli głośno lansować tezę, że ich dawny mocodawca to Bolek, były agent Służby Bezpieczeństwa. W ten sposób obaj zaczęli kąsać rękę, z której potulnie jedli przez prawie rok.

ROZKRĘCA SIĘ PRAWDZIWE SZALEŃSTWO

Ale prawdziwe szaleństwo Kaczyńskich, jawne kłamstwa, łamanie słowa i manipulacje rozpoczęły się w 2005 roku, gdy Lech został wybrany prezydentem. Prezydent elekt po ogłoszeniu jego wygranej pierwszych słów nie skierował do narodu, ani nawet do swoich wyborców, lecz do swojego Wielkiego Brata: „Panie prezesie, melduję wykonanie zadania”. I w tym momencie szaleństwo władzy PiS zaczęło rozkręcać się na dobre. W niedalekiej przyszłości miały się odbyć następne wybory, więc prezes zwycięskiej partii siłą rzeczy desygnowany był na premiera. Ale Jarosław Kaczyński obwieścił wyraźnie: „Jeśli mój brat zostanie prezydentem nie będę premierem. Dla społeczeństwa to może być doświadczenie zbyt trudne – dwaj Kaczyńscy razem. To może być ciężar ponad siły.” I swojego słowa dotrzymał. Przez osiem miesięcy. Na stanowisku premiera zainstalował swoją drugą marionetkę — Kazimierza Marcinkiewicza. Kaziowi tak się spodobały teka i gabinet prezesa (nie, nie partii, tylko rady ministrów), że trzeba go było na oczach wszystkich odkręcać od fotela. Jego następcą został oczywiście Jarosław Kaczyński, który zapewne uznał, że dwaj Kaczyńscy razem, to jednak nie będzie zbyt trudne doświadczenie dla społeczeństwa. I… społeczeństwo to przełknęło. Szaleństwo władzy przeszło wtedy w fazę komedii. Zaczęło być jak u Szekspira: w pierwszym akcie komedia, w drugim — tragedia. Kulminacyjnym momentem komedii jest scena, w której brat prezydent desygnuje swojego bliźniaka na premiera. Ludzie na całym świecie pękali ze śmiechu i mówili: Ci Polacy, to jednak mają fantazję.

METODY BOLSZEWICKIE

Pamiętacie, co to są metody bolszewickie? Mówiąc kolokwialnie, chodzi o odwracanie kota ogonem, zabieg, który Jarosław Kaczyński opanował do perfekcji. Nazwa „bolszewicy” powstała w 1903 roku na kongresie rosyjskiej socjaldemokracji, podczas którego stanął spór o zasady funkcjonowania partii. Lenin podnosił, że musi mieć ona silne przywództwo inteligentów, awangardę polityczną, która będzie kierować ruchem robotniczym. Jego oponenci twierdzili, że ruch robotniczy powinien mieć charakter spontaniczny i władza musi zostać wyłoniona oddolnie w wyniku procesów demokratycznych. Sprawę poddano pod głosowanie i… Lenin przegrał. Mimo to postanowił kontynuować debatę. Jego przeciwnicy na znak protestu opuścili kongres i wtedy Władimir Iljicz zarządził powtórne głosowanie, w którym przeważyła jego koncepcja. Lenin i jego zwolennicy, choć mieli mniejszość, nazwali się „bolszewikami”, co miało znaczyć, że stanowią większość w partii socjaldemokratycznej i w całym rosyjskim ruchu robotniczym. Coś wam to przypomina? Te ciągłe reasumpcje, głosowanie na cztery ręce, ponowne przeliczanie głosów, przerwy w głosowaniu na dobicie targu z oponentami? Czy to nie jest czysty bolszewizm?

Jarosław Kaczyński zresztą sam kiedyś wyznał: „Żadne krzyki i płacze nas nie przekonają, że białe jest białe, a czarne jest czarne.”

I co było pierwszym zadaniem, jakie postawili przed sobą bolszewicy? Rewolucja? Elektryfikacja? Modernizacja? Demokratyzacja? Nie! Wyeliminowanie z partii konkurencyjnej frakcji, która miała większość. Podobnie postąpił Jarosław Kaczyński. By objąć władzę w 2005 roku utworzył koalicję populistyczną, której złośliwcy dali miano koalicji moherowej. W jej skład weszli zwolennicy chłopskiego herszta i dawnego przywódcy młodzieżówki faszystowskiej. Chłopski herszt dostał fotel marszałka Sejmu, a faszystowski przywódca – tekę ministra edukacji. Polska polityka wciąż znajdowała się wtedy w fazie komedii, ale Szekspir z Żoliborza pisał już drugi akt, teraz tragiczny. Zastawił sidła na obu! Zgroza! Premier postanowił wykończyć swych własnych wicepremierów. Nie, nie dawno, dawno temu w państwie duńskim, lecz w XXI wieku w państwie polskim! I co się stało? Chłopski herszt upadł z wielkim hukiem. Zabrano mu pieniądze, wyłączono prąd, odcięto telefony i biedaczysko (ponoć) się sam powiesił. To pierwszy trup w szafie Jarosława K. Przywódcy neofaszystów udało się uciec spod kosy. Przez długie lata trzymał się z dala od polityki, ale ostatnio przefarbował się na liberała i teraz on kąsa rękę swojego byłego mocodawcy.

LUDZIE MÓWIĄ: DOŚĆ!

Po dwóch latach mohery się poróżniły i koalicja się rozpadła. Nasz demiurg sceny politycznej tylko na to czekał. Sądził, że zagarnie wyborców swych dawnych współkoalicjantów i że samodzielnie zdobędzie większość, czyli że sam zostanie bolszewikiem. Ale się przeliczył, nie zapanował nad swym szaleństwem. By skompromitować liberałów, wybrał sobie (rękami i umysłami agentów) Bogu ducha winną jedną z posłanek przeciwnika. Podstawił jej agenta, młodego, przystojnego, który ją w sobie rozkochał. I ta biedna kobieta przed menopauzą uwierzyła, że dla tego Adonisa może być Afrodytą. Gotowa była zrobić dla niego wszystko. On udawał, że jest lobbystą, który pomaga swojemu bogatemu przyjacielowi w nabyciu bardzo atrakcyjnych gruntów i ona obiecała mu pomoc. Choć była posłem do parlamentu, zaczęła szukać nieoficjalnych ścieżek do burmistrza, w którego gestii leżała sprzedaż nieruchomości. I na dwa dni przed wyborami oni to wszystko ujawnili. Zrobili z niej kozła ofiarnego. „Zobaczcie – mówił głosem swoich propagandystów szaleniec – tacy są liberałowie, gotowi dla swych korzyści popełnić każdą niegodziwość”. I na dzień przed wyborami ta kobieta wystąpiła w telewizji, kompletnie stłamszona, kompletnie załamana, odarta z wszelkiej czci i godności. Przyznała się do wszystkiego, ale też ujawniła, że to była ohydna prowokacja, a ona, naiwna, jej uległa. Zalewając się łzami przepraszała i prosiła o wybaczenie swoich wyborców, swojego męża i swoje dzieci. Przedstawiała sobą żałosny widok. Starzejąca się kobieta z rozczochranymi włosami, z wypiekami na policzkach, zapłakana i pociągająca nosem.

I kiedy ludzie zobaczyli, że to samo, co on za pomocą tajnych służb wyprawia ze swoimi przeciwnikami, może zrobić z każdym obywatelem, uznali, że to szaleniec, którego nie można pozostawić przy władzy. I nie zagłosowali na jego partię. Odetchnęliśmy z ulgą, ale tylko na krótko. Bo przecież ani spektakl się nie skończył, ani nie wyczerpała się fantazja jego autora.

KATASTROFA

Jarosław K. stracił władzę, ale przecież miał brata na stanowisku prezydenckim, który za pomocą weta nieustannie wkładał kij w szprychy liberalnego rządu i parlamentu. System władzy naszego nieszczęsnego kraju został tak niefortunnie skonstruowany, że daje możliwości upustu naszemu tradycyjnemu politycznemu warcholstwu, gdzie minister rządu znajduje haki na połowę posłów i prezydenta, innym razem minister oskarża o agenturalność swojego premiera albo premier knuje intrygę przeciw własnym wicepremierom, albo premier i prezydent walczą o pierwszeństwo w państwie, o legitymację do reprezentowania go za granicą i spierają się o prawo do korzystania z samolotu rządowego. Takie właśnie niesnaski doprowadziły do największej katastrofy w dziejach RP, w której zginęło 96 osób, w tym prezydent kraju, brat Jarosława. To kolejny trup w jego szafie. Ale i jego małżonka, o której też się czasem wspomina. I choć tam były jeszcze 94 osoby, wspomina się o nich rzadko, ale i ich trupy powinny siedzieć w szafie JK. Wszystkim razem postawiono pomnik w kształcie ogona samolotu, ale bratu Jarosława — setki, jeśli nie tysiące, w całym kraju. I pochowano go na Wawelu jak króla. Całe to żałobne rozdęcie po śmierci prezydenta dałoby się jeszcze jakoś przełknąć, gdyby nie nowe szaleństwo Jarosława, który przez 8 lat co miesiąc organizował wiece pogrzebowe, na których sugerował, że to nie była katastrofa, tylko zamach. I miesiąc w miesiąc wchodził na trójstopniową drabinkę, z której obwieszczał, że zbliżamy się do prawdy. Prawda nie została jednak wyjaśniona do dziś, i do dziś (po 11 latach!) działa komisja wyjaśniająca tę nieosiągalną prawdę. Prawda jest tak samo nieosiągalna jak telefoniczna czy esemesowa rozmowa pomiędzy braćmi tuż przed katastrofą. Niepodobna, by nie miała miejsca, bo to przecież Jarosław był tym, który bezustannie naciskał na swego brata prezydenta, by ten dystansował się, odcinał, odwracał i wyprzedzał premiera.

By odwrócić uwagę od tego, jak było naprawdę, Jarosław Kaczyński wymyślił nieprawdopodobną historię, że polski prezydent zginął w wyniku spisku, który uknuli przeciwko niemu polski premier i rosyjski prezydent. Wielu w tę bzdurę wierzy do dziś. A na pewno wspólnik Jarosława w szaleństwie, Antoni Macierewicz, który do dziś za państwowe pieniądze przewodniczy komisji badającej przyczynę wypadku. Jedną. Bo dla niego sprawa jest jasna: to był zamach.

W TYM SZALEŃSTWIE JEST METODA

Okazało się, że w tym szaleństwie była metoda, i to skuteczna. Na przejęcie władzy. Wiosną 2015 roku wybory prezydenckie wygrała marionetka Jarosława Kaczyńskiego, a jesienią jego partia — parlamentarne.

Chciałbym w tym momencie pozwolić sobie na osobistą dygresję. Oczywiście nie jestem zwolennikiem PiS ani Jarosława Kaczyńskiego, ale mówiłem sobie wtedy: „Trudno, tak musiało być, wahadło polityczne musiało się wreszcie wychylić w drugą stronę. Partia liberalna przez swoje zadufanie i bierność zasłużyła sobie na to. To nawet prawidłowość polityczna – tłumaczyłem sobie. To żadna tragedia. Jarosław Kaczyński po doświadczeniach, w wyniku których stracił władzę, na pewno poszedł po rozum do głowy i teraz wykaże się rozsądkiem”. Jakże się myliłem! Odszczekuję swoją naiwność i posypuję głowę popiołem, bo szaleństwo Jarosława K. dopiero wtedy rozpętało się na całego.

Ten fałszywy prorok ogłosił się zbawcą narodu i zgodnie z wyznawanymi przez siebie bolszewickimi zasadami postanowił, że władzy raz zdobytej nie odda nigdy. „Będę rządził do dziewięćdziesiątki” – wyznawał buńczucznie.

W czasie zesłania na polityczną banicję pilnie się przyglądał autokratom z sąsiednich krajów, głównie z Węgier i Rosji. I uczył się od nich metod sprawowania władzy. Bolszewickich, a jakże! Od swego węgierskiego politycznego bratanka przejął nazwę dla swojej niby to koncepcji politycznej: „demokracja nieliberalna”.

DEMOKRACJA NIELIBERALNA

Demokracja nieliberalna, czyli jaka? Ludowa? Socjalistyczna?

Jeśli dziś mówimy „demokracja”, to mamy na myśli demokrację liberalną, zwaną inaczej demokracją konstytucyjną albo parlamentarną. Wszelkie inne przymiotniki przyczepiane do słowa „demokracja”, czynią je co najmniej podejrzanym, a często wręcz fałszywym. Co to znaczy demokracja nieliberalna? Zwrócona przeciwko liberalizmowi, przeciwko wolności, czyli nietolerancyjna, restrykcyjna, uprzedzona, autorytarna, apodyktyczna, niesprawiedliwa, zamknięta, antyrynkowa?

Demokracja nieliberalna Jarosława Kaczyńskiego ma tyle wspólnego z demokracją, co koń z koniakiem

Rządy prawa opierające się w demokracji liberalnej na obiektywnych i jednakowych dla wszystkich aktach prawnych, obowiązujących co do jednego każdego obywatela, nawet prezydenta i prezesa, zostają w „demokracji” nieliberalnej zastąpione arbitralnymi rządami Prawa i Sprawiedliwości. To jej funkcjonariusze mogą dowolnie decydować o kierowaniu w stosunku do poszczególnych osób, grup wyborców, grup zawodowych, firm, instytucji czy nawet jednostek administracyjnych korzyści lub represji. Dla Naszych — marchewka, dla nie-Naszych — kij. Propaganda? Chwalenie Naszych, honory, wybielanie w przypadku nadwerężenia reputacji. Dla nie-Naszych — krytyka, szkalowanie, oskarżenia, oczernianie. Środki na rozwój? Tylko dla gmin, w których rządzą Nasi. Dla tych, których mieszkańcy wybrali do władzy nie-Naszych — figa z makiem. Oto zasady sprawiedliwości Prawa i Sprawiedliwości; iście socjalistyczne: każdemu według zasług. Dla partii.

BIEDNY, SAMOTNY CZŁOWIEK

Dlatego Jarosław Kaczyński zamiast nazywać swoją koncepcję władzy demokracją nieliberalną, powinien ją nazwać nasizmem.

Jej twórca świata nie widział, języków się nie nauczył, choć warunki miał doskonałe. Jego rodzice byli przecież inteligentami od wielu pokoleń. Ale on ani nie był zdolny, ani pracowity. Nawet matury nie zdał. Musiał mieć poprawkę.

Dlaczego on tak nienawidzi elit? Bo kiedyś chciał do nich należeć, a one go odrzuciły. On po prostu w konfrontacji z ludźmi światłymi zawsze wychodził na głupka. Dlatego zwrócił się do tłumów, przejął ich wiarę i wartości. I sposób postrzegania świata. Dlatego teraz na pokaz godzinami klęczy w kościele i co jakiś czas wymyśla socjalne prezenty. Sypie groszem, by je przekupić i sypie garściami frazesów, by je ogłupić. Ale tak naprawdę on nie troszczy się ani o Boga, ani o człowieka. Jego interesuje tylko władza. Całe swoje życie podporządkował temu pragnieniu.

Jarosław Kaczyński to biedny, samotny człowiek. Nie doświadczył w swoim życiu miłości. Ani przyjaźni. Nie założył rodziny, więc nie wie, co to miłość  rodzicielska albo partnerska, odpowiedzialność za dzieci, lęk o nie, radość i duma z ich sukcesów, dbałość o trwałość związku, trud codziennego życia. Rozkosze seksu też są mu obce. Stłumiona seksualność to bardzo niebezpieczne zjawisko, często owocuje agresją i szaleństwem. Jarosław Kaczyński nigdy nie  miał przyjaciół, a nawet politycznych partnerów, bo przez całe życie otaczało go grono klakierów, cyników i lizusów. Za to miał i ma całą masę wrogów. Takich, których sam wykreował, albo takich, którzy go szczerze znienawidzili.

Biedny człowiek, samotny. A mimo to żyjący intensywnym, choć monotonnym życiem, które mu wypełniło jedno pragnienie. Tym, czego Jarosław Kaczyński pragnie najbardziej, jest władza. Kaczyński jest psychopatycznym imperoholikiem. Imperoholik, wbrew narzucającemu się skojarzeniu, nie kocha imperium. Imperoholik kocha władzę. Poza władzą nic się dla niego nie liczy. Ani przyjaźń, ani miłość, ani naród, ani państwo. Znacie takie typy z historii? Napoleon, Hitler, Stalin, Castro, Chavez. Wszyscy doprowadzili swoje państwa do ruiny, a narody do zguby. Imperoholik to typ psychopatycznego narcyza. Najważniejszy jest on sam. Jego dewizą jest: Po mnie choćby potop.

SIEWCA ROZBRATU I WROGOŚCI

Stąd się bierze kolejna dewiza Jarosława Kaczyńskiego: Dziel i rządź. Nikt tak jak Kaczyński nie potrafił zasiać między rodakami rozbratu i wzajemnej wrogości, które bardzo silnie podzieliły nie tylko wyborców, ale i znajomych, sąsiadów, rodziny. Tego podziału nie da się zasypać latami. Nawet w ponurych czasach stalinowskich czy podczas ciemnej nocy stanu wojennego nie było w przestrzeni społecznej takiej ilości jadu, niechęci, obrzydzenia, nienawiści, resentymentu, żądzy pomsty i odwetu.

Tę wrogość Kaczyński określał różnymi słowami. Raz mówił o podziale na Polskę solidarną i liberalną, innym razem wręcz o Polakach gorszego i (w domyśle) lepszego sortu. O Polsce pod rządami Platformy Obywatelskiej mówił, że to kondominium niemiecko-rosyjskie, czyli, że decyzje w sprawach naszego kraju nie zapadają w Warszawie, lecz w Berlinie i Moskwie. I do dziś on i jego poplecznicy ciągle wspominają o jakiejś mitycznej „suwerenności”, w odniesieniu do której wrogiem numer jeden staje się Unia Europejska.

W myśl tego podziału pisowscy pseudonaukowcy i propagandyści rozniecają nowe i odgrzewają dawne niesnaski pomiędzy Polakami a Niemcami, Rosjanami, Ukraińcami, Litwinami, Szwedami, Anglikami, Czechami, Żydami. Nawet do rządzonych przez demokratę Stanów Zjednoczonych odnoszą się z niechęcią. Skłóciliśmy się ze wszystkimi. W wyniku tego podziału nacjonaliści mogą jawnie głosić hasła antysemickie, antyeuropejskie, antyniemieckie i antyrosyjskie. Racją stanu dzisiejszej Polski stała się wrogość do wszystkiego. co zagraniczne i nowoczesne.

27:1

To najwyższa porażka, jaką nasza reprezentacja poniosła we wszelkich dyscyplinach. Tym razem chodziło o pojedynek Polski z Unią Europejską. Nie w piłce nożnej, nie w piłce ręcznej, nie w hokeju, tylko w polityce. Chodziło o wybór przewodniczącego Rady Europejskiej, stanowisko na której desygnowano Polaka. Po stanowisku papieża byłoby to drugie w historii najwyższe międzynarodowe stanowisko, na jakie desygnowano Polaka; wielki zaszczyt dla naszego kraju. I cała Europa opowiedziała się za, z wyjątkiem jednego kraju: Polski Jarosława Kaczyńskiego. Czemu? Tym kandydatem był Donald Tusk, szef polskiej partii liberalnej, która wraz z populistyczno-konserwatywną partią Jarosława Kaczyńskiego miała przejąć schedę po postkomunistycznej partii socjaldemokratycznej. Po aferach związanych z korupcyjno-polityczną działalnością lewicy władza leżała na ulicy. Wystarczyło ją podnieść. Prawie wszyscy komentatorzy polityczni uważali, że zrobią to dwie partie antykomunistyczne, tworząc koalicję POPiS. Nic bardziej błędnego. Jarosław Kaczyński, zwąchawszy szansę na przejęcie władzy, postanowił, kierując się — a jakże! — swoimi bolszewickimi przekonaniami, zdobyć ją w całości dla siebie. I zaczął szczuć na swego potencjalnego koalicjanta: bieda.— jego wina, katastrofa — jego wina powódź – jego wina, susza – jego wina. I po głosowaniu cała Europa przecierała oczy. Wszystkie kraje były za, z wyjątkiem Polski. To znaczy Jarosława Kaczyńskiego, ale świat wtedy jeszcze nie wiedział, że dewizą JK jest: „Polska to ja”.

KACZYŃSKI I KOŚCIÓŁ

Wszystko to jednak dzieje się w ramach demokracji, co prawda mocno rozchwierutanej i nadwerężonej, ale jednak. Na pewno nie wszystko, co Jarosław Kaczyński robił, by dojść do władzy, było fair, ale wciąż opiera się ona na mandacie uzyskanym w wyniku zdobycia większości głosów wyborczych. By je sobie zapewnić, Kaczyński zawarł sojusz z Kościołem, a zwłaszcza z jego najsilniejszą pod względem politycznym postacią, jaką jest dyrektor Radia Maryja. Jedno jego kiwnięcie palcem by wystarczyło, by znieść Kaczyńskiego ze sceny politycznej. Dlatego on i jego świta tak się umizgują do ojca dyrektora i cierpliwie znoszą wszelkie upokorzenia z jego strony. Państwo szczodrze wspiera mentalnie i finansowo wszystkie jego inicjatywy. Szczytem tego bezwstydnego lizusostwa była impreza świętowania 27. urodzin Radia Maryja, na której przedstawiciele PiS gięli się w wiernopoddańczych ukłonach, wysławiali jego założyciela pod niebiosa i tańczyli, jak im zagrał. Oddający się wiernopoddańczym pląsom członkowie rządu, parlamentarzyści i europosłowie to jeden z najbardziej obrzydliwych obrazów utraty godności władzy w historii Polski.

ZAMACH NA KOBIETY

Jarosław Kaczyński wie, że Kościół to nie tylko Rydzyk, a cały episkopat. Dlatego robi wszystko, by uznano go za obrońcę wiary. Padanie na kolana przed ołtarzem przez prezesa, prezydenta, premierów i członków rządu to manifestacja ich faryzeizmu, do której już się przyzwyczailiśmy, ale JK zawarł z Kościołem niepisany pakt przeciw diabłu. Diabeł nie podszeptuje dziś myślicielom heretyckich idei, nie pomaga czarownicom w ściąganiu na bogobojny lud nieszczęść, lecz tkwi w całkiem innych szczegółach, a mianowicie: genitalno-rozrodczych. Nasz święty papież określił to mianem cywilizacji śmierci. Co nią jest? Cywilizacja liberalna. I tu Kościół i Kaczyński niespodziewanie się jednoczą ideowo. Przedmiotem ich walki stają się aborcja, antykoncepcja, zapłodnienie in vitro, medycyna, homoseksualizm i gender, masturbacja i onanizm, a ostatnio nawet r0zwody. Lecz tym, w kogo ta walka z diabłem uderza najdotkliwiej, są kobiety. Coraz bardziej zaostrzane prawo antyaborcyjne wywołuje ich zdecydowany opór. Na ulicę co kilka miesięcy wychodzą setki tysięcy protestujących kobiet. Ich hasło z czarnego marszu „Trzeba było nas nie wkurwiać” wydaje się eufemizmem przy tym, co wykrzykują dziś pod adresem Kaczyńskiego, PiS-u i Kościoła. „Wypierdalać”. I żeby uniknąć wypisywania wulgaryzmów, malują osiem gwiazd: ***** ***. Poziom emocji polskiej ulicy osiągnął niespotykany pułap. O tym, że kobiety zwracają się wprost przeciw Kaczyńskiemu, świadczą nie tylko wykrzykiwane i wypisywane na transparentach hasła. W 2020 roku sto tysięcy kobiet przypuściło szturm na dom starego kawalera na warszawskim Żoliborzu, ale po nim spłynęło to jak po kaczce. Policja utworzyła wokół jego kwartału kordon ochronny składający się z tysięcy funkcjonariuszy i setek pojazdów policyjnych, a po drodze manifestantki były atakowane przez wiernych wodzowi kiboli i nazioli. Podobnie było, gdy kilka kobiet zdecydowało się na protesty w kościołach. Przywódca neofaszystów natychmiast ogłosił powołanie „Straży Narodowej” i już następnego dnia kordony bojówkarzy broniły kościołów  przed „zwolenniczkami zabijania dzieci” – jak nazywa protestujące kobiety TVP.

Łatwo sobie wyobrazić, czym by się skończył szturm na żoliborską twierdzę sikającego w spodnie genaralissimusa, gdyby na miejscu kobiet było sto tysięcy wkurwionych mężczyzn. Nie chcę o tym pisać, by nie zostać oskarżonym o podżeganie do… czegokolwiek, ale przypominają mi się słowa znanej piosenki: „Gdzie ci mężczyźni?! Orły, sokoły, bażanty?!” Wiadomo gdzie: jak twierdzy bronią kościołów przed aborcjonistkami, odmawiają różaniec na rynkach i ulicach, kładą się krzyżem na posadzce dla Chrystusa i przywdziewają bluzy z herbem Maryi. A kobiety? Puch marny, który na naszym ukochanym przywódcy robi takie wrażenie, co łupież na jego garniturze. Ale mimo to przeciwko pokojowo nastawionym demonstrantkom wysyła ogromne oddziały policji z tajniakami, którzy je pałują jak w sześćdziesiątym ósmym roku ORMO studentów i w stanie wojennym ZOMO zwolenników „Solidarności”. A i tak we władzach PiS pojawiają się głosy, że represje powinny być ostrzejsze.

I o co tyle hałasu? — pyta stary kawaler i odpowiada cynicznie: „Każdy średnio rozgarnięty człowiek może załatwić aborcję za granicą. W moim przekonaniu nic takiego, co by zagrażało interesom kobiet, się nie stało”. — Czy to nie jest szczyt faryzeizmu? Taka rada ojca narodu powinna uspokoić sytuację. Aborcja to w gruncie rzeczy kwestia pieniędzy i logistyki. Mamy już dwie skrajne reakcje. Parlament holenderski uchwala ustawę, że kobiety z Polski mogą dokonać aborcji w ich kraju bezpłatnie, koszty pokryją władze Holandii. Ale rząd Polski wpada na jeszcze lepszy pomysł. Każda ciąża polskiej kobiety powinna być zarejestrowana w rządowym systemie informacyjnym. Zatem: szlaban na wyjazdy.

By załatwić kwestię kobiecą bez niepotrzebnych deliberacji w Sejmie, gdzie opozycja miałaby szansę na krytykę i protesty, nasz prawniczy geniusz (doktor nauk prawnych z 1976 roku) wymyślił sposób, za pomocą którego chciałby ją rozwiązać jednym pociągnięciem pióra. Jego marionetkowy trybunał konstytucyjny ogłosił, że aborcja w każdej sytuacji jest niezgodna z konstytucją. Koniec, kropka. Niepotrzebne są żadne dyskusje ani konsultacje. Parlamentarne, a tym bardziej nieparlamentarne.

ATAK NA UNIĘ

Podobnie rozprawił się z Unią Europejską, która uznała, że Polska łamie prawo europejskie i powinna się wycofać z decyzji dotyczących funkcjonowania systemu sprawiedliwości. Ale co tam europejskie czy międzynarodowe trybunały! Jarosław Kaczyński ma własny, w którym zainstalował swoich posłusznych „konstytucjonalistów”: Przyłębską z Poznania., Pawłowicz z Ursusa,  Piotrowicza z Odrzykonia oraz Sochańskiego ze Szczecina. I co oni na to? Prawo europejskie jest niezgodne z polską konstytucją, więc Bruksela i Strasburg, nawet łącznie z Luksemburgiem mogą nam skoczyć.

Czyli co? Wychodzimy z Unii? No, nie! My, obywatele nie chcemy tego, dlatego znów wychodzimy na ulicę, choć zimno. A Jarosław w ciepłym domku bierze na kolana kota.

ZAMACH NA SĄDY

O co poszło z tą Unią? O sądy. By zapewnić swoim działaniom bezkarność JK postanowił zakwestionować konstytucyjną niezawisłość sądów. Sędziowie zdaniem naszego generalissimusa powinni być posłuszni jego władzy. Nie sprzeciwiać się jej, nie krytykować i nie kontrolować. Ani nie zwracać się do europejskich trybunałów z pytaniami o wykładnię przepisów. Każdy sędzia, który się na to poważy, zostanie ukarany dyscyplinarnie, odsunięty od orzekania, skierowany do pracy trzysta kilometrów od domu albo pozbawiony prawa wykonywania zawodu. Ale Unia powiedziała: Hola, Hola! To bezprawie, na jakie w cywilizowanej Europie nie możemy się zgodzić. Cała Polska być może – tak, ale Unia Europejska nie da się tak łatwo wydymać. I zakręca Kaczyńskiemu kurek z pieniędzmi. Upps! A oni wydali miliony złotych, by na bilbordach w całym kraju się pochwalić, że już mają te miliardy euro w kieszeni. Więc… czekamy, kto kogo załatwi. Kaczyński von der Leyen czy von der Leyen Kaczyńskiego. Morawiecki Verhofstadta czy Verhofstadt Morawieckiego.

Zamach na wolne sądy to oczywisty przypadek łamania konstytucji. Nie jedyny. Jarosław Kaczyński prócz prokuratora generalnego, prezesów sądów i trybunałów ma od tego prawdziwego specjalistę. To sam prezydent RP. Konstytucjonaliści (oczywiście nie ci z trybunału) policzyli, że zrobił to już kilkanaście razy. Wyliczyć wszystkie przypadki? Dajmy spokój, Zanudzilibyśmy się. Wszyscy zresztą o tym wiedzą.

Podważanie niezawisłości sądów i próba ich podporządkowania ministrowi sprawiedliwości czy komukolwiek to naruszenie kolejnej fundamentalnej zasady demokracji: trójpodziału władzy.

Zasada trójpodziału władzy wywodzi się z oświecenia i po raz pierwszy została wcielona w życie w konstytucji Stanów Zjednoczonych, a potem — Polski (3 maja 1791 r.). Miała być tamą przeciw tyranii, by uniemożliwić uzurpację władzy przez jakąkolwiek jednostkę czy grupę bądź obchodzenie prawa przez rządzących dla własnej korzyści. Ale co to dla nas! Twórca demokracji nieliberalnej postanowił wbrew przyjętym w demokracjach zasadom te trzy rodzaje władzy zmontować. Trzeba przyznać, że zrobił to z wielką sprawnością. Nawet Adam Słodowy by tak nie potrafił. Oczywiście od początku chodziło o to, by władza ustawodawcza, wykonawcza i sądownicza, a do tego i informacyjna podlegały jednemu: genialnemu monterowi z Żoliborza. I znów nasz rodzimy inżynier marzeń wymyślił rozwiązanie proste jak konstrukcja cepa: premier rządu i prezes partii rządzącej będą się spotykać na obiadkach u przewodniczącej Trybunału Konstytucyjnego, którą uznał za prawdziwe odkrycie towarzyskie. Ponoć ulubioną potrawą jest tam Wienerschnitzel mit Sauerkraut. Żartuję. Oczywiście, że chodzi o schabowy z kapustą.

SKOK NA KASĘ

Ostatnio pisowski prezes naszego banku narodowego uświadomił nam, że na finansach znają się już nawet siedmiolatki. Wiedzą więc, że do uprawiania realpolitik nie wystarczają wzniosłe idee i okrągłe słowa. Potrzebna jest do tego kasa. I to duża kasa. Jarosław K. też o tym wiedział, może i nawet jako dziecko, gdy grał w filmie „O dwóch takich, co ukradli księżyc”. Można więc powiedzieć, że złodziejskiego fachu uczył się od najmłodszych lat. I kontynuował to w młodości. Po transformacji został szefem tygodnika i nadzorcą popołudniówki, a nawet fundatorem fundacji prasowej. Wszystko spieprzył po całości. Przez kolejne lata przebierał nóżkami na kolejnych partyjnych kanapach, jakby miał zespół niespokojnych nóg. Ustatkował się dopiero, gdy założył z bratem partię, w której nikt nie kwestionował jego przywództwa. Co działo się potem, przypomnieliśmy już sobie pokrótce. Mówi się o nim, że wyznaje zasadę „po mnie choćby potop”, ale to nie do końca prawda. On naprawdę wymarzył sobie, że pozostawi po sobie tysiącletnią rzeszę spadkobierców politycznych. Dlatego wymyślił projekt „Dwie wieże”. Choć prawo zakazuje partiom działalności gospodarczej, miała je wybudować partia PiS, by na wieki wieków zdobyć podstawę finansową dla swojej działalności. Partia miała wprawdzie tereny pod budowę, ale nie miała finansów. A cóż trudnego w ich znalezieniu dla naszego geniusza gospodarczego. Za pieniądze podatników kupił największy bank komercyjny w kraju i go upaństwowił, więc sam prezes banku musiał się meldować u niego na dywaniku. A co na to opinia publiczna? Jak to co? Nic. Czegoś takiego jak opinia publiczna w naszym kraju nie mamy. Plan spalił na panewce, dlatego członkowie partii skazani zostali na zdobywanie kasy na własną rękę. „Gazeta”, Onet i Radio Zet sporządziły ostatnio szczegółowy schemat korupcyjno-nepotycznej ośmiornicy. Było tego tak dużo, że nie dało się tego czytać ani oglądać diagramu. Czytelnik zniechęca się po dwóch, trzech minutach i szybko dochodzi do wniosku, że wszyscy kradną; nic na to nie poradzimy.

Ale warto się przyjrzeć kilku precedensom z najwyższych sfer władzy.
Premierka. Odchodząc z urzędu przyznaje sobie i innym członkom rządu nagrody rzędu wartości nowego samochodu. Na medialną krytykę odpowiada: „Te nagrody nam się należały.” Całą burzę w szklance wody z powodu nagród dla rządu gasi pomysłowy jak zwykle władca naszego politycznego olimpu, każąc ministrom oddać premie na Caritas. I znów: koniec, kropka. Było polecenie, ale nikt nie może sprawdzić, czy zostało wykonane.
Obecny premier cały majątek przepisał na żonę. Zapewne, by nie można mu było niczego odebrać. A byłoby co, bo premier, zanim został premierem dzięki przychylności znajomego biskupa dokonał za bezcen niezwykle korzystnego zakupu gruntów, przez które, jak wiemy dziś, ma przebiegać autostrada. Grunty są dziś warte sto razy więcej niż wynosiła cena zakupu. Gdy afera wyszła na jaw, głos zabrała żona premiera, bo przecież premier nie ma nic do powiedzenia. Pani premierowa znała już mechanizm rozładowywania afer i zadeklarowała dobrowolną wpłatę grubszej sumki. Na… Caritas. Zgodnie z mechanizmem działania systemu sprawiedliwości Prawa i Sprawiedliwości. Kradniesz? Odpal trochę z tego na Caritas, a uzyskasz odpust zupełny.
Szef banku centralnego też zarabiał nieźle, a wraz z nim dwie jego faworyty, dyrektorki działów — rusycystka i absolwentka zaocznych studiów reklamy, jak dla starszego pana atrakcyjne blondyny z rzucającymi się w oczy walorami, które szef zwykle zabierał na zagraniczne konferencje. Jego odpowiednicy z Niemiec czy Francji na takich konferencjach zatrzymywali się w hotelach, ale panisko z Polski zwykle wynajmował dla siebie i towarzyszącej mu osoby całą willę.
Wójt Pcimia to osoba, która wszystko może w przeciwieństwie do premiera Tuska, który nic nie może – lansował swojego pupila Jarosław Kaczyński i windował go na coraz wyższe stanowiska w państwowych spółkach i instytucjach. Pupil, owszem zarabiał nieźle, ale bez przesady — tyle co dobrze opłacany urzędnik. Lecz jego rodzice, z zawodu malarz i krawcowa, inwestowali miliony.

Pisać dalej? O odwożeniu dzieci do domu rządowym samolotem, o maseczkach i respiratorach, których nikt nie widział, o stanowiskach uzyskiwanych przez krewnych mimo braku kompetencji, o synekurach bez pokrycia w pracy, o robieniu przez ochroniarzy zakupów dla żony prezesa telewizji, o karmieniu przez nich kota? Szkoda czasu i miejsca, bo to i tak nic nie da. Żadnej z tych osób nie spadł włos z głowy. Czemu? „Bo wszyscy kradną”.

Naczelnik państwa zadekretował, że ci ludzie, którymi się otoczył: politycy, urzędnicy, publicyści, a nawet artyści, będą stanowić nową elitę. Wielu z nich, wypowiadając się publicznie, nie jest w stanie sklecić zdania, ale za to wprowadzają w życie wszystkie, nawet najbardziej absurdalne pomysły szaleńca.

ZAMACH NA MEDIA

Krótko po pierwszym zwycięstwie prezes PiS ogłosił: „Odzyskaliśmy telewizję”, tak jakby telewizja publiczna była jakimś łupem. Jeden po drugim zwolniono z niej wszystkich, którzy nie chcieli zginać karku: publicystów, dziennikarzy, prezenterów, moderatorów, ekspertów. I to nie tylko w dziedzinie polityki, ale także kultury, filmu, muzyki, a nawet programów kulinarnych. Język programów informacyjnych stał się tak plugawy, tak kłamliwy, tak napastliwy, że nie da się tego słuchać. „Wiadomości” przestały relacjonować wydarzenia z kraju i ze świata, a zamiast tego zaczęły uprawiać nachalną propagandę sukcesu władzy i obrzydliwe szkalowanie opozycji. Wkrótce praca w telewizji publicznej zaczęła przybierać ten sam sens, co praca w domu publicznym.

Na drugi ogień (jeśli możemy przymknąć oko na ten kolokwializm) poszło radio, zwłaszcza kultowa „Trójka”, program, który od lat sześćdziesiątych był naszym oknem na świat, dzięki któremu mogliśmy słuchać krajowego i światowego rocka i jazzu, polskich piosenek i muzyki świata, inteligentnej satyry i szeroko pojętej kultury niesocjalistycznej. Z czasem z „Trójką” utożsamili się słuchacze w średnim wieku, którzy się przy niej i wraz z nią zestarzeli. Jak w starym dobrym małżeństwie. „Trójki” nie tylko się słuchało; z „Trójką” się było w łazience, przy goleniu i malowaniu, z „Trójką” się jadło śniadanie i piło kawę, z „Trójką” się podróżowało i dyskutowało, z „Trójką” się żyło. „Trójka” przez cały czas była sobą, bo nigdy nie podlizywała się władzy. A to władzy PiS, czyli władzy Jarosława K. nie szło w smak. Żadna niezależność nie była dla nich do zaakceptowania. I znów jeden po drugim zaczęli z „Trójki” zwalniać tych, co ją stworzyli i nadali jej niepowtarzalny charakter. Aż „Trójka” stała się „Trujką”. Znikła niezależność, a w jej miejsce pojawiła się dyskretnie sączona propaganda władzy. I treści religijne. Dziś, przeskakując po kanałach na chybił trafił, trudno czasami orzec, czy słucha się „Trójki” czy eMki.

I kolejne szachrajstwo wielkiego Szu. Wykup polskiej prasy lokalnej z rąk niemiecko-szwajcarskich najeźdźców. Zagrywka w iście putinowskim stylu. Jarosław K. winduje burmistrza Pcimia na fotel prezesa koncernu naftowego. Jego największym osiągnięciem „menedżerskim” jest właśnie wykup lokalnych gazet i czasopism. Medialny monopol Jarosława K. zatacza coraz szersze kręgi. Wcześniej Jarosław K. zawiera pakt o nieagresji z właścicielem telewizji „Polsat”, milionerem, którego działalność zależna jest od państwowych koncesji. Wolne pozostają już tylko pojedyncze bastiony medialne, wśród nich „Gazeta Wyborcza”, tygodniki „Polityka” i „Newsweek” i telewizja TVN, może portal Onet. Pozostałe media próbują zachować neutralność, nie deklarując się wyraźnie po żadnej stronie liberalno-autorytarnego konfliktu. Podporządkowane pisowskiemu zarządowi gazety wprawdzie nie rzuciły się do gremialnego ataku na elity, liberałów i Unię Europejską, ale pozostają w odwodzie do użycia w krytycznym momencie. Jednak już „Echo Dnia” dało wyraźny sygnał, po czyjej jest stronie, wycofując się z patronatu nad imprezami WOŚP w Kielcach.

NIENAWIŚĆ DO WOŚP

Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy i personalnie Jerzy Owsiak to kolejni wrogowie prawicy. Czemu? Co takiego nie pasuje zwolennikom PiS, narodowcom, prawicowcom oraz licznym wiernym i prawie całej hierarchii Kościoła katolickiego? Wszak to wielki ruch dobroczynności, która przecież stanowi istotę chrześcijaństwa. To prawda, ale świecki. I to właśnie budzi opór: jego świeckość. WOŚP pokazuje, że możliwe jest budowanie sensu ludzkiego życia i społecznej aktywności w oparciu o wartości humanistyczne i że nie jest do tego niezbędny ani Kościół, ani religia.

Niemożliwe jest, żeby w Polsce była choć jedna osoba, która nie widziałaby fragmentu finału WOŚP na własne oczy lub w telewizji, żeby nie dostrzegła tego entuzjazmu i radości, który przepełnia każdą imprezę. Przecież tam są wszyscy! Artyści, akrobaci, aktorzy, automobiliści, biegacze, cyrkowcy, czytelnicy, darczyńcy, filateliści, fotograficy, gimnastycy, gołębiarze, indianie, jeźdźcy, kolekcjonerzy, kowboje, księżniczki, kucharze, morsy, motocykliści, muzykanci, numizmatycy, nurkowie, piloci, pływacy, politycy, rowerzyści, rycerze, spadochroniarze, sportowcy, sztukmistrze, śpiewacy, tancerze, urzędnicy, wikingowie i zapaleńcy wszelkiej maści. I dzieci. Mnóstwo dzieci i młodzieży. Mądrych, wrażliwych, zaangażowanych, odpowiedzialnych. Do niedawna byli też żołnierze, strażacy i policjanci, ale warczący wielkorządca zakazał im opuszczania koszar, posterunków i wychodzenia z domów w mundurach. Prezydentowi – też. WOŚP pokazuje, że podział na Polskę liberalną i solidarną jest fałszywy, że Polacy mogą się jednoczyć w pomocy, radości, zabawie i dumie z tego, co robią. W dodatku bezpiecznie i odpowiedzialnie, bez potrzeby otaczania imprez policyjnym kordonem.

WOŚP to inna Polska. To Polska pomocna, odpowiedzialna, aktywna, radosna, otwarta, tolerancyjna, pełna pomysłów. Jeśli WOŚP ma być alternatywą dla czegokolwiek, to jest alternatywą dla egoizmu i partykularnych interesów, dla wrogości i agresji, dla ksenofobii, dla zamknięcia, dla zaściankowości, dla lenistwa i gnuśności. Dlatego nie można jej pokazywać w publicznej telewizji. Bo publiczna telewizja pokazuje inną Polskę: zamkniętą, zawistną, agresywną, pełną żalów, pretensji i roszczeń.

SZALEŃSTWO

Poniższe uwagi autorka Szaleństwa władzy kieruje do papieży okresu renesansu, ale próbuje z ich zachowań wysegregować pewne stałe zasady, które można by było odnieść do przypadków szaleństwa władzy, jakie miały miejsce później. Do szaleństwa Jarosława Kaczyńskiego pasują jak ulał.

Podstawowym wyrazem szaleństwa Kaczyńskiego jest niezważanie na narastające wokół jego działań ruchy i odczucia społeczne. Jest głuchy na wszelkie objawy niezadowolenia, ślepy na alternatywne rozwiązania, którym dają wyraz jego krytycy, lekceważąco niewrażliwy na wyzwania, niefrasobliwy wobec sianego swym postępowaniem zgorszenia i narastającego gniewu na złe sprawowanie rządów, niewzruszony w swym odrzucaniu a priori wszelkich zmian i głupio uparty w utrzymywaniu istniejącego, skorumpowanego systemu. Nie może go zmienić, ponieważ sam stanowi jego część, i choć sam go stworzył, stał się od niego zależny.

Jego groteskowa rozrzutność w gospodarowaniu zasobami państwowymi i maniackie skoncentrowanie się na czerpaniu osobistych korzyści przez jego najbliższych współpracowników są kolejnymi rządzącymi ich i jego postępowaniem czynnikami.

Kaczyński nie ma na tyle rozumu, by uświadomić sobie, że głowę państwa obciąża zadanie bardziej doniosłe niż pogoń za czymś „własnym”. Kiedy dobro osobiste stawia się przed dobrem ogółu i kiedy własne ambicje, zachłanność i oczarowanie władzą decydują w polityce, dobro publiczne musi niewątpliwie przegrywać. W otoczeniu Kaczyńskiego nikt nie wyraża wątpliwości do jego sposobu myślenia, a jeśli już, to natychmiast zostaje uciszony lub odsunięty na boczny tor.

Dążenie do osobistych korzyści jest cechą wszystkich czasów, ale gdy opanowuje samych rządzących, staje się szaleństwem. Czyż powiedzenie „Państwo to ja” nie jest dewizą szaleńca?

Kolejnym szaleństwem jest złudzenie, że status władzy jest stały i niewzruszalny. Kaczyński postępuje tak, jakby zakładał, że jego władza jest wieczna, że wszelkie zagrożenia można zdławić, tak jak czynili to przez całe wieki inni tyrani. Że jedynym realnym niebezpieczeństwem jest zwrócenie się wyborców ku komu innemu, zatem władza powinna przede wszystkim podejmować takie decyzje, by stale utrzymywać ich zadowolenie, poczucie wdzięczności i nadzieję na otrzymanie kolejnych prezentów. Myśli Kaczyńskiego nie zaprząta dążenie do zrozumienia istoty protestów i własnej niepopularności. Jego pogląd na dobro kraju, do rządzenia którym wybrano jego partię, jest tak krótkowzroczny, iż zakrawa niemal na perwersję. Jarosław Kaczyński nie posiada wcale poczucia misji duchowej wobec wszystkich Polaków, nie wykazuje najmniejszych cech przywódcy całego narodu i nie wypełnia wobec niego moralnego posłannictwa.

Trzy spośród typowych dla niego postaw, wyraźnie wysuwających się na czoło, są zawsze cechami szaleństwa. Są to: całkowite ignorowanie narastającego niezadowolenia rządzonych, prymat dbałości o wzrost własnej władzy i korzyści, złudzenie o niepodważalności osiągniętego statusu. Taka postawa jest niezależna od czasów i powtarza się okresowo u tych, którzy sprawują rządy.

ZBLIŻA SIĘ KONIEC

Historia dobrze zna takie historie. Geografia nie znosi zbyt dużego zagęszczenia tyranów. Prędzej czy później wezmą się za łby. Putin, Łukaszenko, Orban Kaczyński — to zbyt dużo, nawet jak na rozległe tereny Europy Wschodniej. Pierwszy stracił nerwy dyktator białoruski. Oburzony na sankcje Europy i odmowę uznania swojej władzy sprowadził tysiące uchodźców z miejsc ogarniętych wojną i dotkniętych biedą i rzucił ich na polską granicę. Dyktator polski mocno się przestraszył. Kazał wprowadzić na granicy stan wyjątkowy, by nie można było pokazywać, jak jego bohaterscy żołnierze wyłapują w lesie kobiety i dzieci, którym udało się przedrzeć przez zasieki z drutu kolczastego i wypychają je z powrotem w ręce wschodniego szaleńca. Wzorem swego amerykańskiego wzoru nasz zbawca narodu ogłosił, że zbuduje na granicy mur za półtora miliarda złotych i że podwoi ilość mięsa armatniego, które w razie potrzeby będzie można rzucić na pożarcie wrogom. Jego marionetki w parlamencie lalek przyklapnęły pomysłowi w kilka godzin, chociaż od miesięcy deliberują, co tu zrobić z ciemnym ludem, który nie chce się szczepić pomimo pandemii i mrze dziennie setkami. To też kolejne trupy, już chyba nie w szafie lecz hangarze Kaczyńskiego.

Ale świat się obudził. Nie mógł znieść widoku biednych ludzi umierających w lesie i na bagnach z głodu, chłodu i obojętności katolickich faryzeuszy; ani małych dzieci, brudnych, biednych i głodnych, patrzących w jego kierunku z nadzieją. Na ocalenie. Na pomoc. Odezwali się możni z bogatego świata. Odezwali się do naszych ościennych tyranów, by ratować tych ludzi. Marne kilka tysięcy. Jednak nasz rodzimy tyran, jak to tyran, oburzył się, że rozmawiają z innymi tyranami ponad jego głową. „Nie zaakceptujemy żadnych rozwiązań podjętych bez naszej obecności” – zaczęły rezonować jego marionetki. Czyli co? Po nas choćby potop?. A biedacy? Niech zdychają. Przecież to tylko motłoch, co roznosi zarazki, a my mamy dość kłopotu z własnymi.

Czy można mieć jeszcze wątpliwości, że opisana tu sekwencja posunięć przywódcy narodu niechybnie prowadzi do katastrofy? Mentalno-polityczna sytuacja, w jakiej znalazło się polskie społeczeństwo przypomina tę, w jakiej w latach trzydziestych znajdowali się nasi zachodni sąsiedzi. Oni też bezkrytycznie zawierzyli swemu wodzowi, który doprowadził ich kraj do katastrofy. I z nami może być podobnie. Oczywiście nie będzie gruzów po zniszczonych miastach, obozy koncentracyjne w środku Europy też nam raczej nie grożą, ani obfitująca śmiertelnymi ofiarami wojna. Ruina, do której zmierza nasz kraj, to pozrywane więzi społeczne, które wcześniej pozwalały każdemu żyć, jak chce i akceptować odmienność innych; to zdewastowany system polityczny z niezależnością władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej i z niezależnością jej struktur poziomych: krajowych, wojewódzkich, gminnych; to chaos komunikacji społecznej, która powinna opierać się na mówieniu prawdy, a została zdominowana przez kłamstwo i manipulację; to nieumiejętność budowania konsensusu w społeczeństwie głęboko podzielonym i skłóconym, które nie potrafi rozmawiać, negocjować i załatwiać polubownie najprostszych spraw; to zachwiany system wartości, według którego każdy wie, że jest kowalem swego losu i że jego powodzenie życiowe zależy od jego pracowitości, pilności w szkole, wykształcenia, a nie od szczodrobliwości możnowładców.

Słusznie kiedyś powiedział Adam Michnik, że Jarosław Kaczyński to król Midas à rebours: wszystko, czego się dotknie, zamienia się w gówno. Gdy się rozbryzgnie, uświni nas wszystkich. Trudno, choć będzie to mało przyjemne, da się zmyć. Ale szaleństwo Jarosława K. prowadzić może do czegoś gorszego.

Już rok temu 210 polskich generałów uznało, że kraj nasz stoi na skraju wojny domowej i wezwało go do opamiętania.

O szaleństwie Jarosława K. mówi się już od dawna. Dla połowy wyborców to oczywiste. A co z drugą połową? Pewnie duża jej część otworzy oczy dopiero, gdy ich ideał sięgnie bruku, ale na pewno bielmo zaślepienia nie wszystkim opadnie. Trudno się dziwić, bo szaleństwo nie tylko oślepia, ale i zaraża.

JERZY KRUK

POST SCRIPTUM

Chyba nie skończę tego artykułu, bo każdy tydzień, niemal każdy dzień przynosi coś nowego.

Szaleństwo Jarosława K. rozkręca się jeszcze bardziej. Świat przeciera oczy ze zdumienia, bo Jarosław K. organizuje międzynarodówkę prawicowo-nacjonalistyczną. Na jego zaproszenie przyjechało do Warszawy dwunastu przywódców europejskich partii prawicowych i faszystowskich.

W sobotę lekarze w Białymstoku odmówili terminacji płodu bezczaszkowego kobiecie na skraju załamania nerwowego, choć jej stan potwierdziło dwóch psychiatrów. Stan psychiczny kobiety nie jest przesłanką dla dokonania aborcji, nawet nieuleczalnie chorego płodu — podnoszą prawnicy fundamentalistycznej organizacji katolickiej. Lekarze wydali oświadczenie, że dokonania aborcji śmiertelnie chorego płodu zabrania im wyrok Trybunału Konstytucyjnego.

Trybunał Konstytucyjny wciąż działa bardzo aktywnie. By bronić posunięć idącego w zaparte prokuratora generalnego, uznał tydzień temu, że z polską konstytucją niezgodna jest nawet europejska konwencja praw człowieka. Nie jestem prawnikiem, ale tak na chłopski rozum, to uważam, że jeśli tak jest naprawdę, to taką konstytucję należałoby zmienić i dostosować do międzynarodowych standardów. Paw narodów sądzi jednak inaczej i myśli, że powinien go podziwiać cały świat i dostosować się do jego szaleńczych pomysłów. Posłannictwo w rechrystianizacji Europy to kolejny przejaw naszej chorej pychy narodowej.

Przygraniczny konflikt wywołany przez białoruskiego dyktatora został zażegnany przez polityków stojących na czele zachodnich państw. Uchodźcy wracają do swoich krajów. Jednak polskie władze, z wicepremierem do spraw bezpieczeństwa na czele urządziły wielki koncert „Murem za polskim mundurem”, jakbyśmy wygrali wojnę z niebezpiecznym najeźdźcą. Lista uczestników, to lista hańby i ślepoty. Ale i lista szaleństwa, bo ten, kto popiera ten żenujący spektakl, popiera Jarosława Kaczyńskiego. I jego szaleństwo.

17 grudnia Jarosław Kaczyński dokonał kolejnego aktu szaleństwa. Łamiąc regulamin Sejmu w dwie godziny wprowadził Lex TVN, ustawę mającą na celu wyeliminowanie z polskich mediów kanału informacyjnego należącego do koncernu Discovery, i tym samym wypowiedział wojnę Ameryce.

A może kupisz moja ksiazkę?

Parada upiorów

11 listopada znów było straszno i upiornie. Warszawskimi ulicami znów przeciągnęła parada upiorów: zmora nacjonalizmu, monstrum faszyzmu, maszkara ksenofobii, mara nienawiści, widmo agresji, gnom resentymentu. Upiór krążył po stolicy. Czy mamy się bać? Bo ja wiem? Chyba już się do nich przyzwyczailiśmy. Są tak upiorni, tak straszni, że aż śmieszni. Amerykanie i Brytyjczycy mają swoje Halloween 31 października, a my — 11 listopada. Śmiejmy się więc z własnych upiorów i odetchnijmy. Choć na moment, bo na stałe swobodną piersią niestety oddychać się nie da. Tak wielkiej parady „prawdziwej” polskości, czyli tej najgorszego sortu, do przyszłego „Święta” Niepodległości już chyba nie będzie, ale na pewno w ciągu roku odbędą się inne — miejmy nadzieję — mniej liczne i mniej hałaśliwe.

Ten straszny, że aż śmieszny, model polskości dzień w dzień lansowany będzie przez TVP. Więc jeśli nie chcecie narazić się na szarpanie nerwów, polecam przełączyć się na inny kanał. Poważniejszy lub śmieszniejszy, to znaczy: rzetelniejszy lub weselszy. Jednak nawet i to nie gwarantuje braku kontaktów z teatrem absurdu PiS: przebierańcami, marionetkami, dublerami i fałszywym prorokiem, który ogłosił się zbawcą narodu. I z ich szeroką publicznością. Tu też jest straszno i śmiesznie na co dzień.

Bo czyż może być coś śmieszniejszego i zarazem straszniejszego niż lansowanie się przez Beatę Szydło na tle opuszczonej fabryki i obwieszczanie ze śmiertelną hipokryzją, że Polska nie kwitnie, lecz pogrążona jest w ruinie? Czy może być coś śmieszniejszego i zarazem straszniejszego niż wygłaszane ze śmiertelnym cynizmem oświadczenie Andrzeja Dudy, że LGBT to nie ludzie? Albo śmiertelna zapalczywość Antoniego Macierewicza wciskającego z uporem maniaka kit, że w Smoleńsku nie miała miejsca katastrofa, lecz zamach? Czy też śmiertelna pogarda Krystyny Pawłowicz wyznającej, że dla niej flaga Unii Europejskiej jest szmatą? Czy może być coś śmieszniejszego i zarazem bardziej przerażającego niż nieskażona myślą twarz Julii Przyłębskiej odczytującej z kartki bez zrozumienia wyrok, że prawo europejskie narusza polską konstytucję? Czyż też zadawane w jej trybunale ze śmiertelną nadętością przez „konstytucjonalistę” Bartłomieja Sochańskiego rzecznikowi praw obywatelskich pytanie: Czego brakuje naszej konstytucji? Albo formułowanie ze śmiertelną zatwardziałością przez Zbigniewa Ziobrę alternatywy: weto albo śmierć? Czy może być coś śmieszniejszego i zarazem bardziej przerażającego niż wchodzenie na trójstopniową drabinkę Jarosława Kaczyńskiego i obwieszczanie po raz osiemdziesiąty, że zbliżamy się do prawdy? I wyzywanie posłów opozycji od kanalii oraz oskarżanie ich o zabójstwo brata? A także dzielenie ze śmiertelną nienawiścią Polaków na dwie kategorie: lepszego i gorszego sortu?

Nie dajmy się zarazić jadem Kaczyńskiego, serwilizmem Dudy, obłudą Morawieckiego, cynizmem Szydło, zapalczywością Macierewicza, nienawiścią Pawłowicz, faryzeizmem Rydzyka.

Jak pisał mój przyjaciel w pewnym głośnym liście, oni chcą z nas zrobić durniów, wystrychnąć na dudków i głupków, poniżyć do roli zastraszonych winniczków, zarazić jadem trumiennej nienawiści, zainfekować resentymentem odwetu i pomsty. Nie dajmy się wciągnąć w tę dialektykę wrogości, bo wróg uzależnia, wróg infekuje, wróg sprawia, że staję się jego wrogiem.

Wystawmy na chwilę głowy ponad barykady. Czy widzicie, w jak ciężkim znoju ci Polacy niby lepszego sortu kontynuują podejmowany prze kolejne pokolenia rodaków wysiłek pozostawania głupim? Moi dziadkowie często powtarzali takie porzekadło: Czemuś biedny? Boś głupi. A czemuś głupi? Boś biedny. I puentowali: ucz się i pracuj. Dziś by pewnie powiedzieli: I nie żeruj na innych. Oni byli prostymi ludźmi, ale to samo powtarzają wybitni ekonomiści: Bogactwo bierze się z pracy, a nie z zasiłków.

Dziś w Europie wszystkie drogi prowadzą do Brukseli, ale Polacy uparli się, że wszystkie drogi znad Wisły, jak dawniej, prowadzić będą do Rzymu, a ściślej: do Watykanu.

Co możemy przeciwstawić tej beznadziejnie nudnej tradycji modłów, zdrowasiek, tajemnic różańcowych, mszy za ojczyznę, poświęceń, koronowań, ukrzyżowań, ofiarowań i zawierzeń? Co możemy przeciwstawić tej beznadziejnie ponurej i przerażającej manii katastrof, klęsk, porażek, żałoby, cmentarzy, wyklętych, zdrajców, złodziei i oszustów; wiecznie cierpiących i pokrzywdzonych? Co możemy przeciwstawić tej dialektyce wrogości? Radość życia! Śmiech, zabawę, wesołą piosenkę, pogodę ducha! „Z głupim człowiekiem nie ma co gadać” — pisał jeden z naszych pisarzy. Nie wdawajmy się więc z nimi w spory, dysputy, debaty, deliberacje, bo to dogmatycy niezdolni do słuchania racjonalnych argumentów. Co nam zatem zostaje? Śmiech! Zdrowy śmiech, radosny taniec, wesoła piosenka. I nadzieja, że może nam się uda ich tą pogodą ducha zarazić. Tańczmy więc żwawo, śpiewajmy wesoło, bawmy się głośno, a na pewno się uda! Bo w Polsce jest miejsce dla wszystkich. Dla białych i czarnych, dla czerwonych, różowych i zielonych, dla kolorowych i tęczowych. (Ale brunatnych bym stąd jednak przepędził.)

Dla wszystkich starczy miejsca pod wielkim dachem nieba. Polskiego nieba. Nie pozwólmy go zamienić w polskie piekło. Niech zstąpi duch śmiechu i odnowi oblicze ziemi, tej ziemi, której ja i ty nie zamienimy w bagno krwi. Tyle mamy pięknych i pogodnych piosenek. Śpiewajmy je więc głośno. I często. Zamiast miotać do siebie obelgi, zarzuty, żale, pretensje.

Zaraźmy ich śmiechem, poraźmy ich śmiechem. I wyzwólmy od terroru niszczycielskiej i ogłupiającej prokuratorskiej powagi, która nakazuje szukania kwitów na przeciwników, na konkurentów, na partnerów, na koalicjantów, na wszystkich; która zagląda do naszych sypialń i chce sprawdzać. nie tylko kto z kim, ale i jak, śpi; która chce tropić, kto jest prawdziwym, a kto nieprawdziwym Polakiem; kto Żyd, a kto nie-Żyd; która węszy, czyj ojciec służył w Wehrmachcie, ale już przymyka oko na tego, czyj — w UB. Przestańmy szpiclować.

Żyjemy w kraju, w którym poczucie humoru zanikło niemal całkowicie. Oni warczą na nas, a my się odszczekujemy i warczymy na nich. Poziom warkotu jest tak wysoki, że zagłusza zdrowy, radosny śmiech. Co najwyżej przebija się przezeń piskliwy chichot. Szyderczy. Trzeba to zmienić. Zamieńmy patetyczne i złowieszcze hasło patria o muerte, czyli ojczyzna albo śmierć, w pogodne i lekko-myślne: ojczyzna i śmiech. Bóg, honor, ojczyzna? Po trzykroć nie! Życie, ojczyzna, śmiech!

Uśmiechnij się, Polsko! Roześmiej się, Polsko! Tak jak dawniej, pełną piersią. Z dumy ze swego narodu, z jego pracy, odwagi i mądrości. Radosnym śmiechem dziecka. Pełnym zachwytu spojrzeniem dziewczyny i chłopaka. Pogodnym wzrokiem staruszka. Niech ci się w oku znów łezka zakręci ze wzruszenia. Niech ci po policzkach popłyną łzy radości.

Wiosna wasza, wiosna nasza! Szykujmy się na rewolucję kwiatów. Kwiatów polskich. Jest już koalicja białych róż. Ale czemu by do niej nie dołączyć czerwonych maków? Niebieskich chabrów? Czarnego bzu? I żółtych — za przeproszeniem — kaczeńców? Umówmy się na wiosnę. Na rewolucję kwiatów polskich.

JERZY KRUK

A może kupisz moją książkę?

Totalitaryzm religijny zaczyna zbierać w Polsce śmiertelne żniwo

Myśl liberalna (demokracja) i racjonalna (nauka), podobnie jak spadająca z nieba woda (deszcz) nie rozlewa się po świecie równo i bez przeszkód. Wszędzie musi sobie utorować drogę do struktury społecznej, wciskając się w szczeliny spajającej ją — często od setek, a nawet tysięcy lat —narracji. I choć szeroko (aczkolwiek i tu nie bez przeszkód) rozlała się po górach, nizinach, wyspach i półwyspach Zachodniej Europy i po preriach i lasach Ameryki Północnej, w innych miejscach globu nie tworzy życiodajnych zalewów. W krajach arabskich wsiąka w piasek bezlitośnie wypalony narracją islamską. W Afryce znika pod bujnie się pleniącą fauną rodzimych bandytyzmów. Podobnie w Ameryce Łacińskiej – od Ziemi Ognistej po płaskowyże Północnego Meksyku. Trudno jej się przebić przez Wielki Mur chińskiego despotyzmu czy jego tamy na wielkich rzekach Rosji i innych państw postsowieckich. Po upadku komunizmu szeroko rozlewała się na polskiej części Niżu Środkowoeuropejskiego, ale i tu natrafiła na opór. Już się przesączała przez zwietrzały mur polskiego nacjonalizmu, ale pojawił się rodzimy inżynier marzeń, który postanowił go uszczelnić spoiwem dewocji i populizmu. Zmobilizowany przez niego ciemny lud, od tysiąca lat ćwiczony w zawracaniu Wisły kijem, rzucił się do uszczelniania przecieków, by do jego świadomości nie dotarły modernistyczne prądy. Bazą tego lepiszcza jest oczywiście religia chrześcijańska, a ściślej: jej polska katolicko-narodowa odmiana.

Religia w Polsce przetrwała trudny okres komunizmu, w którym oficjalnie była zwalczana, ponieważ tradycyjna świadomość religijna stała na drodze nowej świadomości klasowej. I bez wątpienia Polska w dużym stopniu zawdzięcza religii przetrwanie świadomości narodowej, postaw inteligenckich i w końcu upadek komunizmu. Stąd u nas tak silne poczucie wdzięczności i szacunek dla uczuć religijnych, których nikomu nie wolno obrażać, a nawet trzeba je szczególnie szanować. Ale po transformacji religia w formie indywidualnej pobożności i politycznej instytucji Kościoła zaczęła domagać się więcej i więcej i nadużywać swej szczególnej społecznej pozycji, dążąc do zajęcia po komunizmie miejsca totalitarnego hegemona. Religia w decydującym stopniu określa dziś politykę naszego państwa, chciałaby narzucić swoje zasady całemu społeczeństwu i kontrolować działania na polu moralności, sztuki, nauki i medycyny. Religia staje się w Polsce nowym totalitaryzmem i, jak w drugiej połowie XX w. komunizm, rości sobie prawa do posiadania prawdy absolutnej, nie znosi krytyki ni sprzeciwu, domaga się specjalnej pozycji społecznej i politycznej. Nic więc dziwnego, że taka postawa budzi społeczny opór i że coraz częściej poszczególne jednostki i całe grupy społeczne odnoszą się do niej nie z szacunkiem, lecz z obrzydzeniem i pogardą. By utrzymać swą uprzywilejowaną pozycję, religia, tak jak przed laty komunizm czy autorytaryzm w ogóle, posługuje się kłamstwem, manipulacją i propagandą i bez skrupułów korzysta z rozwiązań siłowych: policji i restrykcyjnych rozwiązań prawnych. Środkiem przeciwko zakłamanemu totalitaryzmowi zawsze była wolność i prawda.

Religia w Polsce wyraźnie przeciągnęła strunę, zwracając się przeciwko wszystkiemu, co podważa jej hegemoniczną pozycję: ateizmowi, laicyzacji, świeckiej dobroczynności, awangardowej sztuce, niezależnemu kinu, oświeconej filozofii i literaturze, feminizmowi, gender, homoseksualizmowi, idei wolnej miłości, życiu bez ślubu i innych sakramentów. Czy należy z nią walczyć? Oczywiście! Nie możne się już dłużej do niej odnosić z pozycji tradycyjnego szacunku dla uczuć religijnych czy tolerancji światopoglądowej, skoro ona sama podważa szacunek do innych uczuć: racjonalnych, naukowych, liberalnych i głosi światopoglądową nietolerancję. To tak, jakby czynić zadość faszyzmowi i komunizmowi, które przecież— jak chcą ich obrońcy — były tylko jednymi z możliwych orientacji politycznych. Zasada tolerancyjności nie może się stosować do żadnej z form totalitaryzmu. Co zatem mamy robić? Oh, my, Polacy mamy pod tym względem bogate doświadczenia, które wynieśliśmy z walki z komunizmem.

Przede wszystkim: prawda. Nie gódźmy się na wciskanie się we wszelkie zakamarki naszego życia i świadomości narracji, którą cywilizowany świat już dawno między bajki włożył. Nie poddawajmy naszych dzieci katechizacji czy jakimkolwiek innym formom kształtowania umysłów przez Kościół, kato-faszystowskie państwo i religijnych fundamentalistów. I tak jak wielu rodziców nie godziło się w okresie komunizmu na przynależność swoich dzieci do harcerstwa, pionierów czy różnych związków socjalistycznych, udziału w komunistycznych manifestacjach, strzeżmy nasze dzieci przed udziałem w imprezach i organizacjach działającymi pod skrzydłami Kościoła, Opus Dei czy innych mniej lub bardziej zakamuflowanych religijnych organizacji. I tak jak za komuny czymś wstydliwym była przynależność do partii, tak i dziś czymś wstydliwym powinno być przystępowanie do chrztu, komunii, bierzmowania, kościelnego ślubu, czy urządzanie kościelnego pogrzebu, „bo tak nakazuje tradycja”. Niech sobie ją kultywują wierzący, ale nie pozwólmy, by wciskała się w życie tych, co myślą i chcą żyć inaczej.

Czytajmy książki i propagujmy wiedzę o człowieku, którą rozwija współczesna biologia i medycyna, filozofia, antropologia, historia, psychologia, socjologia i kulturoznawstwo, gdzie religia jest tylko jednym z elementów kultury, w dodatku już od dawna nieprzystającym do liberalnej i naukowej cywilizacji współczesnego świata. Już ponad sto lat temu nawet religijni autorzy pisali, że naukowy ateizm jest w świadomości społecznej czymś oczywistym, a wiara religijna wymaga niełatwego uzasadnienia. Ale nie w Polsce. Tu wiara, zabobony, uprzedzenia zawsze były czymś naturalnym, a przed pręgież ustawiane były rozum, nauka, oświecenie. I taka właśnie atmosfera dominuje w Polsce do dziś.

Po drugie: kontrola. Nie możemy pozwolić władzy polityczno-religijnej na bezkarność. Musimy im patrzeć na ręce i domagać się, by złapanego na gorącym uczynku przestępcę, nawet jeśli byłby księdzem, biskupem, ministrem czy prezydentem, surowo ukarać. Dlatego z jeszcze większą determinacją musimy bronić niezawisłości sądów, bo „sądy” Ziobry czy Kaczyńskiego nie gwarantują ochrony prawa i sprawiedliwości.

I po trzecie: wolność. Jeśli opór wobec komunistycznego totalitaryzmu chciałoby się streścić w jednym słowie, to byłby nim „pluralizm”. Bo pluralizm, różnorodność jest tym, co rozsadza monolit totalitaryzmu, dążącego zawsze do zjednoczenia wszystkich wokół jednego ośrodka. Tym ośrodkiem w czasach komunizmu była ideologia marksistowska, która pełniła tę sama rolę, co dziś w Polsce religia i ideologia narodowo-katolicka. Kto do niej nie przystaje i się jej sprzeciwia, zostaje napiętnowany i wykluczony, a co najmniej wypchnięty na margines w dziedzinach kontrolowanych przez władzę. W haśle pluralizmu w czasach komunistycznych chodziło o różnorodność polityczną, a dziś chodzi o różnorodność kulturową.

Domagajmy się więc prawa do swobody życia w formach, w jakich chcą je realizować ludzie niewierzący, racjonaliści, walczący o pełną emancypację kobiet i prawa osób nieheteronormatywnych. Róbmy swoje i nie kryjmy się z tym. Może to coś da, kto wie? – pytał z nadzieją w ponurych czasach komunistycznych jeden z naszych piewców wolności. Ja bym jednak nie podtrzymywał tej formy hipotetycznej, a raczej użyłbym formy kategorycznej: Róbmy swoje! To na pewno coś da!

JERZY KRUK

A może kupisz moją powieść?

Polska przedmurzem chrześcijaństwa

Polacy właśnie oblewają egzamin z religii. Nie, nie ten maturalny, który jest parodią wiary i edukacji, lecz ten, który powinien być świadectwem człowieczeństwa i bycia chrześcijaninem. Bo prawdziwym chrześcijaninem nie jest ten, kto — jak Duda czy Kaczyński — ostentacyjnie pokazuje się w kościele i niemal nie wstaje z kolan, lecz ten, kto swym życiem i działaniem udowadnia, że zrozumiał nauczanie Jezusa.

Przez białoruską granicę próbuje się wedrzeć do Europy kilkudziesięciu uchodźców z Afganistanu, Iraku i Afryki uciekających od wojny i biedy. Chcieliby w Polsce złożyć wniosek o azyl. Nie o pobyt w Polsce, która ich nie chce, lecz o prawo zamieszkania w jednym z bardziej tolerancyjnych krajów Europy Zachodniej. „I need international protekcion” – wykrzykiwali jeden po drugim uchodźcy na granicy w Usnarzu Górnym, wywoływani z imienia i nazwiska. „International”, a nie „Polish”, bo polska ochrona celuje do nich z karabinów, by nie postawili stopy na świętej polskiej chrześcijańskiej ziemi. Czyż nie jesteśmy od wieków przedmurzem chrześcijaństwa?

By to przedmurze uszczelnić, polskie władze wprowadziły stan wyjątkowy, uniemożliwiając niesienie im pomocy przez polskich aktywistów humanitarnych, medyków, polityków i okoliczną ludność, i odsuwając od granicy wścibskich dziennikarzy z kamerami i mikrofonami. „Ochrona” odbywa się teraz w ciszy i spokoju za kurtyną stanu wyjątkowego. Jej efekty? Jak na razie — sześciu martwych.

Polska opinia publiczna jednak nie zanadto zamartwia się tym problemem, bo dla większości Polaków, zwłaszcza tych „prawdziwych”, czyli „lepszego sortu”, dobry uchodźca, to martwy uchodźca. Polacy z zadowoleniem oceniają działania żołnierzy, którzy przecież ślubowali naszych granic wiernie strzec. Przed… No właśnie, przed kim? Czy to są prawdziwi uchodźcy, naprawdę potrzebujący pomocy? Służby specjalne już ich prześwietliły, rzekomo przeglądając ich telefony. I co się okazało? Że to terroryści, pedofile i zoofile. Nie ma więc kogo żałować. Możemy odetchnąć z ulgą.

Wyć się chce z rozpaczy, że ten polski ciemny lud kupuje takie brednie. Nawet zdjęcia martwych dzieci go nie wzruszają. Polska odwraca oczy. Ta sama Polska, której obywatele jako uchodźcy przed carem, przed Hitlerem, przed Stalinem, przed komunizmem, przed biedą i beznadzieją znajdowali schronienie ZA GRANICĄ — we Francji, w Anglii, w obu Amerykach, w Iranie, w Indiach, w Szwecji i RFN. Ta sama ultrakatolicka Polska, która się nadyma z powodu swej religijności i chce rechrystianizować Europę. Ta sama pobożna Polska, której mieszkańcy potrafią setki kilometrów pielgrzymować do cudownych obrazów, nawet pieszo, lecz teraz nie ruszyła tyłka z kanapy, by pomóc ludziom w potrzebie. Owszem, w Usnarzu pojawiło się kilkaset osób, ale kto to był? Polacy? Jeśli już, to ci najgorszego sortu: aktywiści świeckich organizacji humanitarnych, politycy liberalni i lewicowi, niezależni prawnicy, dziennikarze wolnych mediów. I po co? Tylko po to, by robić zadymę i się lansować — mówi rządowo-partyjna tuba propagandowa. A Polacy lepszego sortu siedzą wygodnie przed telewizorem i aż im się uszy trzęsą od pochłaniania toksycznej papki, jaką im pichcą Kurski z Pereirą.

A co robi Kościół katolicki? Wszak to dla niego nie lada okazja do wykazania się chrześcijańskim miłosierdziem. Jednak Kościół, który tak lubi podejmować uczynki wobec duszy, czyli grzeszących upominać, nieumiejętnych pouczać, wątpiącym dobrze radzić, strapionych pocieszać i modlić się za żywych i umarłych, nie za bardzo się kwapi do wykazania się uczynkami miłosierdzia wobec ciała, by głodnych nakarmić, spragnionych napoić, nagich przyodziać, podróżnych w dom przyjąć, więźniów pocieszyć, chorych nawiedzić.

Kościół, owszem, nie milczy w kwestii przygranicznego kryzysu. Episkopat zabiera głos i mówi, że „troska o własnych obywateli nie może być wystarczającą przesłanką uzasadniającą zamykanie granic przed poszukującymi schronienia”. Bardzo abstrakcyjnie i enigmatycznie. No, ale czy ktokolwiek się spodziewał, że episkopat podejmie otwartą krytykę hipokryzji i dalszego siania nienawiści przez Kaczyńskiego, Dudę, Błaszczaka i Kamińskiego?

Polacy, rzekomo broniąc Europy przed islamizacją, zaprzeczają swoim podstawowym wartościom religijnym. Bo czyż istotą chrześcijaństwa nie jest miłość bliźniego (miłujcie nawet nieprzyjaciół waszych) i pomoc człowiekowi w potrzebie? Ewangelia nie pozostawia w tej kwestii wątpliwości. Gdy uczony i pobożny Żyd pyta Jezusa: „Kto jest moim bliźnim?”, Ten nie odpowiada, że jest nim jego rodak, czy współwyznawca wiary mojżeszowej, lecz przytacza przypowieść o miłosiernym Samarytaninie, który w przeciwieństwie do żydowskich hipokrytów i bigotów, udzielił pomocy człowiekowi napadniętemu przez zbójców. Choć Samarytanie etnicznie, kulturowo i religijnie spokrewnieni byli z Żydami, nie byli przez nich uważani za krajanów, ani przez małe, ani przez duże „Ż”. Żydzi odmawiali im przynależności do ludu Izraela i udziału w wyznaniu mojżeszowym. Samarytanin jest w Ewangelii synonimem obcego, innego, kseno, barbarzyńcy. Ale to on, a nie pobożny wyznawca wiary mojżeszowej, okazuje się bliźnim tego, który wpadł w ręce zbójców. „Idź i ty czyń podobnie” — puentuje Jezus. Czyż nie jest to oczywista nauka dla nas wszystkich, a zwłaszcza dla „prawdziwych” Polaków i bogobojnych chrześcijan? Ano nie, bo polski katolik Biblii nie czyta, za to słucha fałszywych proroków, którzy mówią, że obcy, uciekając od wojny, przynoszą tylko przestępczość i roznoszą zarazki.

Jeśli prawdą jest to, co pisze Święty Mateusz, że na Sądzie Ostatecznym zgromadzą się przed Synem Człowieczym wszystkie narody, a On je oddzieli jedne od drugich, jak pasterz oddziela owce od kozłów, to po której stronie przypadnie miejsce Polakom? W Ewangelii nie ma ani słowa o tym, by Pan Bóg miał spytać: Ile godzin przesiedzieliście w kościele, ile tajemnic różańca odmówiliście, ile modlitw odklepaliście, ile daliście na tacę?, bo to są gesty faryzeuszy, tylko spyta o jedno: Coście uczynili swoim bliźnim?

Zaprawdę powiadam wam – mówi Jezus— wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, mnieście uczynili. Idźcie precz ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom. Bo byłem głodny, a nie daliście mi jeść; byłem spragniony, a nie daliście mi pić; byłem przybyszem, a nie przyjęliście mnie.

JERZY KRUK

A może kupisz moją książkę?

Terroryści!

Nasłuchuj niebezpiecznych słów — pisze o tyranii Timothy Snyder, słynny politolog i historyk, obrońca wolności i demokracji. — Zwracaj uwagę na pojawienie się terminów „ekstremizm” i „terroryzm”. Bądź wyczulony na hasła „zagrożenie” i „wyjątek” — są śmiertelnie niebezpieczne.

W Polsce prezydent wprowadził z wątpliwego powodu stan wyjątkowy, a inni przedstawiciele władzy już zaczęli przez wszystkie przypadki odmieniać słowo „terroryzm”. Służby specjalne odkryły dowody terroryzmu w telefonach zatrzymanych uchodźców: zdjęcia z egzekucji, kontakty z zamachowcami, dowody pobytu w Moskwie. Jeszcze się nic nie stało, jeszcze się nic nie wydarzyło, ale my, zwykli obywatele, już powinniśmy się bać.

Straszenie terroryzmem i wrogiem to stara sztuczka tyranów, straszyli nimi Hitler i Stalin. I w imię obrony przed zagrożeniem znieśli trójpodział władzy, niezawisłość sądów, rozwiązali partie opozycyjne, zawiesili wolność słowa, prawa do rzetelnego procesu. Hitler wykorzystał pozbawiony sam w sobie większego znaczenia akt terroru, jakim był pożar Reichstagu, dla ustanowienia terrorystycznego reżimu. Stan wyjątkowy w Niemczech obowiązywał przez 12 lat, aż do końca II wojny światowej.

Kaczyński już zniósł trójpodział władzy i niezawisłość sądów, a tym samym możliwość rzetelnych procesów; partie opozycyjne określane są mianem zdrajców; lokalne gazety zostały wykupione przez podporządkowaną mu spółkę skarbu państwa; parlament robi wszystko, aby odebrać koncesję niezależnej, krytycznej wobec władzy telewizji; cała machina PiS została zaangażowane w zniszczenie lub utrudnienie pracy niezależnym mediom. Teraz Kaczyński sięgnął po charakterystyczne dla tyranów narzędzie, jakim jest zarządzanie strachem. Następnym krokiem może być jakiś zamach terrorystyczny, który przekona Polaków, że naprawdę znajdują się w wielkim niebezpieczeństwie, przed którym może ich ochronić jedynie zbawca narodu.

Mamy dwa wyjścia. Albo powstrzymamy szaleńca, albo pozwolimy mu, by pociągnął nasz kraj w przepaść.

JERZY KRUK

A może kupisz moją książkę?

https://jerzykruk.pl/ksiazka/marika-recz-o-mojej-smutnej-dziwce/

Pin It on Pinterest